Κοντεύει δίωρο περπάτημα. Ακόμα βρισκόμαστε στη χαράδρα της Σταλαγματιάς. Ατέλειωτη φαίνεται σ’ όσους για πρώτη φορά βρίσκονται εδώ. Εγώ κάτι θυμάμαι από τον αγώνα του Φαέθωνα και φυσικό το βρίσκω. Αφύσικη είναι η υγρασία. Λίγο παρακάτω από εκατό τοις εκατό. Το επόμενο είναι να περπατάς μέσα στο νερό. Δεν απέχει και πολύ, γιατί το νερό που χάνουμε με τη μορφή ιδρώτα μας λούζει. Αλλά αισθανόμαστε τυχεροί. Το δελτίο έδωσε καταιγίδες για το διήμερο, αλλά αυτό μόνο σαν ενδεχόμενο υφίσταται. Μέχρι στιγμής, δηλαδή.
Ευτυχώς και δυστυχώς βρίσκομαι ανάμεσα στην πιο δυνατή ομάδα του ΕΟΣ Καβάλας: Ένα ζευγάρι Ολλανδών δρομέων μεγάλων αποστάσεων, ντυμένοι ως τέτοιοι κι όχι ως ορειβάτες. Δυο γυναίκες με ζηλευτά αδερφικά γονίδια και προϋπηρεσία σε Αλπικά τοπία και Νεπαλέζικα τρέκινγκ. Δυο αθλητικοί νέοι που θα μπορούσαν να είναι παιδιά μου, με ορμή και ζωτικότητα τρίτης ασυμπλήρωτης δεκαετίας. Ένας φανατικός της ορειβασίας, που επίσης άφησε τις πατημασιές του στις Άλπεις. Κι εγώ.
Λέω ευτυχώς, γιατί μόνο μια τόσο δυνατή ομάδα έχει πιθανότητες απροβλημάτιστης ανάβασης τέτοιας δυσκολίας και με ευερέθιστο καιρό. Λέω δυστυχώς, γιατί παρ’ όλες τις αθλητικές περγαμηνές μου κουράζομαι ν’ ακολουθώ. Είναι κι αυτό το ασήκωτο σακίδιο! Τόσο βαρύ έχω χρόνια να κουβαλήσω. Το βράδυ οι ώμοι μου θα πονάνε πρωτοφανώς, προς το παρόν, απλώς, δυσφορούν στο ασύνηθες φορτίο.
Η χαράδρα της Σταλαγματιάς ξεδιπλώνεται στην φαντασία μας. Στην πραγματικότητα με το ζόρι βλεπόμαστε. Το πούσι μας σκεπάζει σαν κουρτίνα. Αλλά κάποτε τελειώνει. Μετά από μερικά ζιγκ ζαγκ, επίπονα ανηφορικά, βρισκόμαστε στο χωματόδρομο. Τι γυρεύει χωματόδρομος σε εθνικό δρυμό, άραγε; Επιλέγουμε τα μονοπάτια που τον τεμαχίζουν, τον συντομεύουν, κυρίως μας γλιτώνουν απ’ τη μονοτονία του. Περπατάμε παράλληλα προς αυτόν, μέχρι το καταφύγιο Χρηστάκη, κάτω από την ομώνυμη κορυφή, που ποιος ξέρει αν και πότε θα την ανεβούμε, αφού στέκεται κάπως απόμερα από κάθε δυνατή πορεία.
Το καταφύγιο Χρηστάκη, έρημο, ένα πέτρινο φάντασμα του βουνού. Η πόρτα ανοίγει, κρεβάτια και στρώματα στο εσωτερικό. Θα μπορούσε να αποβεί σωτήριο σε στιγμές απόγνωσης. Τώρα, απλώς, μια ανακουφιστική στάση, περιέργειας κυρίως. Γύρω γελάδια και πολλά άγρια άλογα. Πανέμορφα είναι. Σχηματίζουν ημικύκλιο, μας πλησιάζουν, μας περιεργάζονται σαν κάτι να περιμένουν. Ελπίζω να μην αποβούν απειλητικά, δυνατά ζώα είναι. Όχι, με την παραμικρή απότομη κίνησή μας απομακρύνονται γρήγορα. Μετά πλησιάζουν πάλι. Μετά, ξανά, τα ίδια. Ποιος ξέρει πως σκέφτονται; Εδώ με ανθρώπους και δυσκολεύεσαι να καταλάβεις.
Γυμνή, κοπιαστική ανηφόρα, έκτοτε. Πίσω από την κορυφογραμμή, που φαίνεται μακριά ακόμα, μας περιμένουν οι γνωστές ψηλές κορφές του Ολύμπου. Ο αέρας άγριος εκεί και η μέχρι τώρα πορεία μας δυο ώρες γρηγορότερα από το προβλεπόμενο. Κοιτάζω την ομάδα μας. Θολές φιγούρες στο πέτρινο τοπίο. Μικρές σκιές που κινούνται βιαστικά. Αλλάζουν θέσεις συνεχώς, επανατοποθετούν την ύπαρξή μας σε κάθε φορά ψηλότερο σημείο, κατευθύνονται στον εσωτερικό μας στόχο που ταυτίζεται με κάθε σημείο του βουνού.
Και τώρα, πάνω μας, το Σκολιό. Στην κορυφή του, προτείνει η Φωτεινή. Δεν είναι απαραίτητο για τον προορισμό μας, θα μπορούσαμε να την παρακάμψουμε, αλλά άντε να της αρνηθείς. Θα στο κρατήσει αιωνίως. Της θυμώνω πρόσκαιρα, την ευγνωμονώ σιωπηλά μετά.
Εκατό κάθετα μέτρα, που φαίνονται περισσότερα. Σε υψόμετρο 2905, η τρίτη ψηλότερη του Ολύμπου. Από τα 1160 του Κοκκινοπηλού ξεκινήσαμε. Βάλε και τα πάνω κάτω, μεγαλώνει ο λογαριασμός. Αλλά μας κάνει τη χάρη η φύση. Εκτιμά τον κόπο μας, ξέρει πως την αγαπάμε. Αντί για τον χαλασμό η θέα από την κορυφή ανοίγει. Μυτίκια προς τον ουρανό, γκρεμοί στα πόδια μας. Βουνίσια μαγεία. Λίγο κάτω η κορυφή της Σκάλας. Θ’ ανεβούμε κι εκεί για φωτογραφίες, όχι πολύ στην άκρη όμως, αφού τα χαστούκια του αέρα είναι ξαφνικά. Κατηφόρα και μετά τα Ζωνάρια. Η συναρπαστικότερη τραβέρσα του ντουνιά, κάτω από θρόνους θεϊκούς και πέτρινες βελόνες. Τα σύννεφα μελανιάζουν, αλλά απομένει λιγότερο από μια ώρα για τα καταφύγια που μας περιμένουν.
Στο Γιώσος Αποστολίδης η δεύτερη ομάδα, που ξεκίνησε από Γκορτζιά, έχει φτάσει λίγο πριν από μας. Διπλή ανακούφιση, αφού ανησυχούσαμε για την τύχη τους με τον άστατο καιρό. Μαζί τους η 14χρονη Ειρήνη, υπόδειγμα ηρεμίας και καρτερικότητας. Θα γίνει πρότυπο αν συνεχίσει έτσι. Και η βροχή ξεσπά. Το καταφύγιο του Κάκκαλου που θα διανυκτερεύσουμε, εμείς, της πρώτης ομάδας, ούτε δεκάλεπτο παραπέρα. Θα περιμένουμε. Αλλά η βροχή δεν σταματά, μάλλον δυναμώνει, και το σκοτάδι θα πέσει σε λίγο. Οπότε, δεν μπορούμε να περιμένουμε. Το αχρησιμοποίητο για χρόνια μπουφάν μου, σ’ αυτήν την πρώτη του χρήση, κρατά νερό όσο κι αν ήταν φτιαγμένο από χαρτί. Άχρηστο βάρος, τζάμπα το κουβαλούσα. Βρέχομαι στα τελευταία δέκα λεπτά μιας οκτάωρης διαδρομής. Ας είναι.Το καταφύγιο του Κάκκαλου, στα 2650 μέτρα, μικρό, στενάχωρο, αλλά ζεστό και φιλόξενο. Οι νέοι διαχειριστές των καταφυγίων του Ολύμπου ταιριάζουν επιτέλους στο πνεύμα του βουνού. Σημαντικό να βρίσκονται οι κατάλληλοι άνθρωποι στην κατάλληλη θέση. Αναγνωρίζεις τους ομοίους σου. Αναγνωρίζω και την Ρούλα Νικολάου. Πιο εύκολα θα δεις τον Όλυμπο χωρίς τον Μύτικα παρά χωρίς την Ρούλα. Αν αγαπάς το βουνό, δεν θες παρακάλια για να τ’ ανεβείς. Ένας παραπάνω στην παρέα και στην κουβέντα.
Περασμένα μαύρα μεσάνυχτα, σείεται ο τόπος. Πόρτες, παντζούρια χτυπούν. Τα τζάμια στον σκοτεινό ουρανό τρεμοπαίζουν φως, σαν να αστράφτουν προβολείς. Την εβδόμη πρωινή, ώρα έγερσης, δεν έχει νόημα να σηκωθούμε. Συνεχίζουμε και χορταίνουμε ύπνο. Στις 8 τα ίδια. Αρχίζουμε σοβαρά να σκεφτόμαστε το ενδεχόμενο παραμονής μας και σήμερα στο βουνό. Κανείς σώφρων δεν θα τολμούσε να ξεμυτίσει. Στις 9 πρωινό. Στις 10 η ευκαιρία. Η καταιγίδα σταματά.
Όχι κι ο αέρας. Στα ζωνάρια βαδίζουμε προσεκτικά, μη μας γκρεμοτσακίσει. Αντίστροφη από την χθεσινή η πορεία μας. Κατευθυνόμαστε πάλι προς το Σκολιό με το κεφάλι κάτω. Είναι αποκαρδιωτικό να βλέπεις πόση ανηφόρα σε περιμένει. Στο διάσελο τα μποφώρια αμέτρητα. Οι Ολλανδοί τρέχουν, ο εξοπλισμός τους δεν αντέχει κρύα ζόρια. Τα πόδια τους αντέχουν. Σε μια βδομάδα θα αγωνίζονται στον πιο δύσκολο αγώνα βουνού της χώρας, ούτε ένα ούτε δυο, εκατόν εξήντα τέσσερα χιλιόμετρα. Λάτρεις του ROUT. Το Χρηστάκη το βλέπουμε από ψηλά τώρα. Αναπαύεται κάτω, στο βάθος κοιλάδας, πολύ μακριά ακόμα. Στο κατηφορικό μονοπάτι σχεδόν τρέχουμε. Ο Θανάσης μόνο σταματά και φωτογραφίζει το κάθε σημείο. Οι φωτογραφίες του είναι που συνοδεύουν το κείμενο αυτό.
Και ξανά στην Σταλαγματιά. Αλλά τώρα την χαιρόμαστε. Βγήκε ο ήλιος και νιώθουμε σαν να μας έλειψε για μέρες. Πρασινίζει ο τόπος, λες και ξανάρθε απότομα η άνοιξη. Δεξιά μας οι κορυφές Φλάμπουρο και Κίτρος μας περιμένουν μια επόμενη φορά, σε μια ανάβαση αποκλειστικά αφιερωμένη σ’ αυτές.
Σαν ταινία, λοιπόν, η πορεία μας, μ’ ένα χάπυ έντ μετά τον χαλασμό. Μένω πίσω και περιεργάζομαι τους πρωταγωνιστές της. Οι δυο πανύψηλοι Ολλανδοί, φίλοι μας, δεμένοι εδώ και μήνες μαζί μας, κάτι αναγνώρισαν αυτοί σε μας, κάτι εμείς σ’ αυτούς. Θα τους ξαναδούμε κοντά μας, είμαι σίγουρος. Η Φωτεινή, που πάντα βρίσκει στο βουνό αυτό που αγαπά. Η Παρασκευή, σίγουρο στοίχημα, όσο καιρό κι αν κάνει να φανεί δεν σ’ απογοητεύει. Τυχερή στις λίγες αναβάσεις που επιλέγει. Ο Βαγγέλης και ο Παναγιώτης γεφυρώνουν τις διαφορές των γενεών μας και περιποιούνται ό,τι μας συνδέει. Το καταφέρνουν τόσο αβίαστα που βαυκαλιζόμαστε πως συμβάλουμε κι εμείς σ’ αυτό. Κι ο Θανάσης, μόνιμη σιγουριά σε σχεδιασμό κι εκτέλεση προγραμμάτων, εξερευνήσεων, φωτογραφικής καταγραφής κάθε μας ανάβασης, και ηλεκτρονικού περάσματός της στην αθανασία του διαδικτύου. Μάλλον πρέπει να του ξαναβάλουμε το Α μπροστά από το μικρό του όνομα.
Αλλάζουμε ρούχα στ’ αυτοκίνητα, δροσιζόμαστε σ’ ευλογημένη βρύση του ιστορικού χωριού και δεχόμαστε βροχή μηνυμάτων στα απενεργοποιημένα κινητά μας. Στον υπόλοιπο κόσμο έγινε χαλασμός Κυρίου κι ανησυχούν για μας. Προκλητικό να τους πούμε πως μετά βίας γευτήκαμε λίγες σταγόνες, αλλά είναι η αλήθεια.
Πίσω μας το βουνό λάμπει. Η αταραξία του επανήλθε, καθώς οι μικρές μας σκιές έχουν εξαφανιστεί πια. Αλλά μας είναι αρκετό που για κάποιες στιγμές σχημάτισαν τις φευγαλέες φιγούρες μας στις πλαγιές του. Κάπως έτσι, άλλωστε, περιδιαβαίνουμε τη ζωή μας.
Στην πρώτη ομάδα: Θανάσης Δασκαλούδης, Παναγιώτης Δελβόhς, Βασίλης Κυριλλίδης, Παρασκευή Φετά, Φωτεινή Φετά, Βαγγέλης Φάκας, Nicole Maalste, Michiel Panhuysen. Στην Δεύτερη: Αβράμογλου Χαράλαμπος, Γιάννης Γκίκας, Ελένη Κωνσταντινίδου, Κώστας Παπαοικονόμου, Ειρήνη Παπαοικονόμου.
