Τόσα χρόνια πληρωμένες συνδρομές στα γυμναστήρια που πήγαιναν άχρηστες, τόσες Κυριακές με καλό καιρό όπου η μοναδική στιγμή που μ’ έβλεπε ο ήλιος ήταν κατά την επιβίβαση και την αποβίβαση από το αυτοκίνητο, και τόσα Σαββατοκύριακα “απόδρασης” σε άλλα μέρη της Ελλάδας, όπου θαύμαζα το τοπίο από το παράθυρο του αυτοκινήτου, ήταν αρκετά για να πειστώ να ακολουθήσω στο τέλος τη “δίαιτα του ορειβάτη”. Πρόκειται για πρωτεϊνούχο κατά κύριο λόγο δίαιτα, ένεκα του πλούσιου σε κοψίδια μενού της εκάστοτε ταβέρνας που έπεται της πορείας στο βουνό, και κατά την οποία, αφ’ ενός το ψωμάκι που θα φας σου φαίνεται πιο γλυκό από ποτέ και αφ’ ετέρου, την επόμενη μέρα θα είσαι σίγουρα πιο ελαφρύς σε κιλά και σε διάθεση, μια και έχεις κερδίσει επάξια το φαγητό σου.
Το κυριότερο κίνητρο για μένα όμως παραμένει το πώς γίνεται να κατεβαίνει κανείς από το βουνό με περισσότερη ενέργεια απ’ όση ξόδεψε και να είναι έτοιμος να αντιμετωπίσει στα ίσια την εβδομάδα που έρχεται, γι’ αυτό και το συστήνω ως γυμναστική και ψυχοθεραπεία ταυτόχρονα.
Και για να μη σου βγει η ορεινή πεζοπορία πιο ακριβό χόμπυ από την ιππασία (μη συμπεριλαμβανομένης της αγοράς του αλόγου) αλλά και για να μην περπατάς με τα Manolo’s στα χωράφια, ιδού οι προμήθειες κι ο εξοπλισμός που προτείνω μετά από προσωπική εμπειρία (κοινώς την πάτησα και έμαθα) για τις πρώτες φορές.
Ένδυμα: Άσε προς το παρόν την ομορφιά και τη χάρη απ’ έξω και θυμήσου πώς σε έντυνε η μαμά σου κρεμμυδάκι. Στο ίδιο πνεύμα βάλε πολλά λεπτά ρούχα για να είσαι ζεστά ντυμένος και να έχεις να βγάζεις σαν ζεσταθείς. Πάρε και ένα δεύτερο φανελάκι στο σακίδιο για να αλλάξεις στο τέλος και να μη σου μείνει έτσι κανένα κρύωμα ενθύμιο της εκδρομής.
Παπούτσι: Ήταν η μόνη φορά που αναφώνησα κοιτάζοντας τη ντουλάπα μου το κλασσικό «δεν έχω τίποτα να φορέσω» και είχα πράγματι δίκιο. Χρειάζονται οπωσδήποτε καλά (όχι δωδεκάποντα peep toe – ορειβατικά λέμε) παπούτσια για να σε γλυτώσουν από τα κάθε είδους ολισθήματα που παραμονεύουν λόγω λάσπης ή χιονιού που δεν έλιωσε ακόμη.
Τσάντα: Αν δεν έχεις αγοράσει ήδη κάτι που να ταιριάζει με το παπούτσι σου (!!!) δανείσου από φίλους γείτονες κ.λ.π. ένα σακίδιο που να χωράει τα βασικά, αλλά και να μπορείς να το κουβαλήσεις ακόμη κι όταν θα είσαι κουρασμένος και θα ρωτάς ανά 5 λεπτά “πότε θα φτάσουμε;”
Περιεχόμενο σακιδίου: Ένα με δύο μπουκαλάκια νερό. Το δεύτερο φανελάκι που λέγαμε. Κάτι για κολατσιό και κάτι για να κεράσεις τους άλλους (αυτούς που θα σε κρατάνε να μην τσακιστείς, θα σου μιλάνε όταν εσύ μετά βίας θα ψελλίζεις ένα “ναι” απ’ το λαχάνιασμα, με λίγα λόγια θα σε έχουν υπό την προστασία τους ως νέο μέλος). Προαιρετικά το αντηλιακό σου, κανένα υγρό μαντηλάκι, άντε και το προστατευτικό χειλιών με χρώμα. Πού ξέρεις; Μπορεί να συναντήσεις στο βουνό κανένα μεταμοντέρνο ποιμένα τύπου Βόγλη και να σε κεράσει ρυζογκοφρέτες (Στάσου, έχω και παξιμαδάκια ολικής αλέσεωωωως!)
Αξεσουάρ: Γυαλιά ηλίου, καπέλο ή σκούφο και γάντια ανάλογα με την εποχή, και, το σπουδαιότερο, μπατόν.
Μπατόν: Όχι αυτά που συνοδεύουν ωραία ένα καλό ουίσκι αλλά εκείνα τα μπαστουνάκια που σε βοηθούν να μη χάσεις την ισορροπία σου (και για να έχουν να λένε και οι επόμενες γενιές ορειβατών για τα χαΐρια σου). Βοηθούν επίσης να περπατάς πιο ξεκούραστα. Απαραίτητα ακόμη κι αν σου πουν ότι η πορεία θα είναι πανεύκολη. Πρώτον, γιατί αυτοί δεν ξεκινάνε ποτέ για εύκολα μονοπάτια ή κι αν ξεκινήσουν για εύκολη πορεία, κάτι θα κάνουν στη συνέχεια για να τη δυσκολέψουν – παγκόσμια πρωτοτυπία του Ε.Ο.Σ Καβάλας αυτό.
Κι έτσι ερχόμαστε στους πέντε μικρούς μύθους του Ε.Ο.Σ. Καβάλας που πρέπει να γνωρίζεις.
1. “Η ορισμένη διάρκεια της πορείας.” Ποτέ η πορεία δεν έχει τη διάρκεια που ανακοινώθηκε. Βάλε ένα ποσοστό +20% για να είσαι μέσα. Δεν το κάνουν επίτηδες, απλώς είναι φύσει αισιόδοξοι άνθρωποι.
2. Η φράση “σε λίγο φτάνουμε” ακούγεται συνήθως από τη μέση της πορείας έως και 1 ώρα πριν το τέλος. Στο μισάωρο λένε “φτάσαμε”. Επιμένεις, δηλαδή, να μάθεις τη σκληρή αλήθεια; Να σε εγκαταλείψει στο άκουσμά της και η δύναμη του ηθικού σου – γιατί οι σωματικές σου δυνάμεις από ώρα σου κάνουν νερά – και να αναφωνήσεις “ελάτε να με πάρετε την άνοιξη που θα λιώσουν τα χιόνια;”
3. “Δε με χωνεύει ο πρόεδρος και γι’ αυτό δε με παίρνουν μαζί τους στο Φαρασινό”. Αν δε σε χώνευε, πίστεψέ με, θα σε έπαιρνε στην πρώτη 8ωρη πορεία και στο τέλος θα σε κουβαλούσε στην πλάτη του αν χρειαζόταν, για να σιγουρευτεί ότι δε θα ξαναπατήσεις ούτε στην πορεία παραλία-γραφεία του Συλλόγου.
4. “Είναι μια κλίκα ο Ε.Ο.Σ. κι εγώ δε γνωρίζω εκεί μέσα ούτε έναν”. Δυστυχώς, άμα γνωρίσεις έναν (πράγμα που μπορεί να πάθεις χωρίς να το καταλάβεις) θα τους γνωρίσεις όλους. Κι όταν σου επιτρέπει η αναπνοή σου, κάποιος θα βρεθεί πλάι σου για να σχολιάσετε θέματα ευρείας κλίμακας, από το τοπίο μέχρι κοινούς γνωστούς (γι’ αυτό μ’ αρέσει η πεζοπορία, που είναι συνδυαστικό άθλημα). Κι αν ενσκήψει δίπλα σου κανένα ψώνιο –λέμε τώρα κάνε τον λαχανιασμένο, ξέρεις εσύ.
5. “Δε χρειάζεται να κουβαλήσω εξοπλισμό και προμήθειες, θα τα καταφέρω κι έτσι”. Βεβαίως και θα τα καταφέρεις, αλλά στερώντας κάτι από τους υπόλοιπους, όπως κι εγώ τότε που “ξέχασα” να πάρω σακίδιο. Πήρα δανεικά μπατόν γιατί έπεφτα κάθε πέντε βήματα, ήπια το νερό των υπολοίπων, κεράστηκα από το φαγητό όποιου περνούσε από μπροστά μου κι έπιανε στον αέρα το λιγωμένο μου βλέμμα και χρησιμοποίησα ένα καπέλο και μία μπαντάνα μέχρι να διαλέξω ποιο με βόλευε περισσότερο.
Μετά απ’ αυτά ελπίζω να πείστηκε κάποιος λιγότερο γυμνασμένος από μένα να έρθει στην επόμενη πορεία, γιατί βαρέθηκα να είμαι η τελευταία!
