Περιστέρι. "Η ομορφιά που όλοι ψάχνουμε"

Διατηρεί την ομορφιά που όλοι ψά- χνουμε, πριν ή μετά την ανάβασή μας. Μια γραφική πλατεία, λιθόκτιστα σοκάκια, γεφύρια και νερά, φιλόξενους ανθρώπους και, για το βράδυ, μια αναμμένη ξυλόσομπα, με ντόπια αγνά ποτά και εδέσματα. Κατά τη διαδρομή από το Χαλίκι προς τις τοποθεσίες Ρόνα και Βουρτόπα (προς Μέτσοβο) συναντούμε τις κύριες πηγές του Αχελώου. Το πρώτο τμήμα του Αχελώου ονομάζεται Ασπροπόταμος, διότι τα νερά του έχουν κρυστάλλινο χρώμα…όσα δυστυχώς μετά από τόση ξηρασία έχουν απομείνει.

lakmos03.JPG

lakmos05.JPG

Φτάσαμε στο Χαλίκι, παραμονή του Αγίου Πνεύματος, για να ανέβουμε στην κορυφή Τσουκαρέλλα και να δούμε την όμορφη Βερλίγκα, μια άλλη πηγή που το νερό αναβλύζει κατακόρυφα από τη γη, σχηματίζει ένα ρυάκι και μετά χάνεται ξανά μέσα σε μια καταβόθρα. Το χειμώνα, όπου η διέξοδος φράζει από τους πάγους, σχηματίζεται η λίμνη Βερλίγκα, την οποία η παράδοση θέλει να είναι καταφύγιο στοιχειών (δρακόλιμνη). Είναι η τρίτη και η μικρότερη δρακόλιμνη (μετά από αυτές της Τύμφης και του Σμόλικα) επί της Πίνδου. Η Βερλίγκα δεν διατηρεί νερό από το καλοκαίρι έως τα τέλη Φθινοπώρου, μιας και έχει το χαρακτηριστικό ότι χωνεύει τα νερά της σχηματίζοντας χοάνη. Γι’ αυτόν το λόγο οι Βλάχοι της περιοχής, την ονόμασαν Βρίγγα (Κύκλος). Εμείς την αντικρίσαμε χορταριασμένη, να μας δείχνει το φιδίσιο πυθμένα της. Γύρω της, κορυφογραμμές με χιονούρες. Τα σύννεφα, λευκά στον ουρανό, αλλάζανε με τη σκιά τους κάθε λίγο τη φωτεινότητα του τοπίου. Ο καιρός ήταν ορειβατικός - όπως μου αρέσει να λέω πάντα, όταν ο ήλιος κρύβεται ανάμεσα στα σύννεφα. Ο αέρας 23 μόνο στην κορυφογραμμή σε περιμένει δυνατός, και η βροχή μόνο στην επιστροφή σε βρίσκει. Η ανάβαση για την κορυφή του Λάκμου ήταν τονωτική. Κωνική η Τσουκαρέλλα, πανέμορφη. Μόνη ασχήμια οι αναρίθμητοι χωματόδρομοι, προκλητικοί σε αριθμό για τις ανάγκες που εξυπηρετούν. Λες και είναι κόμβος ο Λάκμος που πρέπει να οδηγεί προς κάθε κατεύθυνση.

Στην επιστροφή περάσαμε τα ελατοδάση, κοντά στο χωριό, πολύ βιαστικά. Η βροχή αποδείχτηκε απαλή και οι περίφημοι ποιμενικοί σκύλοι της Πίνδου ανεκτικοί μαζί μας, καθώς διασχίζαμε το μονοπάτι που αναπόφευκτα συναντά τις στάνες. Στο τέλος καταλήξαμε όλοι στο μαγαζί του Χρήστου. Καθίσαμε παρέα σε μια άλλη μοναδική «πηγή», την «La verliga». Δοκιμάσαμε τις εναλλακτικές λιχουδιές και ακούσαμε μουσική, ωραία μουσική. Έχει άποψη ο Χρήστος και πείσμα. Δίπλα στις φωτογραφίες στο τοίχο διαβάσαμε το πιο σπουδαίο: «Τα όμορφα χωριά, όμορφα…. ξαναγεννιούνται!». Τα όμορφα βουνά, ποτέ δεν λησμονιούνται, θα συμπληρώσω. Ξαναδιαβαίνονται και θα τα ξαναδιαβούμε.

 

 

 

lakmos02.JPG