Εκτύπωση αυτής της σελίδας

Χειμερινή ανάβαση στην Δρακόλιμνη

«Δεν είναι από περηφάνια, ούτε από ακροβατική διάθεση που αναβαίνουμε στο βουνό. Το άγνωστο μας μαθαίνει να βρίσκουμε το δρόμο μας, να μετράμε τη φύση των εμποδίων, και το μέτρο της δικής μας αντοχής. Τι άλλο αξίζει στη ζωή, απ' το να ξέρεις πού πηγαίνεις και τι μπορείς να εκπληρώσεις;....»

Δεν θυμάμαι πόσες φόρες γύρισα πίσω για να αντικρίσω τη θέα! Το χιόνι έτριζε κάτω από τις μπότες μου καθώς το πατούσα, ο ουρανός ήταν καταγάλανος και ο ήλιος σου έκαιγε το δέρμα, χωρίς καν να το αντιληφθείς. Δεν ακουγόταν τίποτα, παρά μόνο τα βήματά μου πάνω στο χιόνι, κι ο αέρας που δυνάμωνε όσο ανέβαινες πιο ψηλά. Είχαμε, ήδη, κλείσει αρκετές ώρες περπάτημα, η πορεία μέχρι το καταφύγιο ήταν σχετικά εύκολη. Το δύσκολο ήταν η κατάβαση από το καταφύγιο της Αστράκας στη Λάκα Τσουμάνη. Το χιόνι δεν ήταν πλέον παγωμένο και βουλιάζαμε σχεδόν σε κάθε μας βήμα. Στην τελευταία ανηφόρα για τη δρακόλιμνη, δεν σταμάτησα λεπτό να κοιτώ το μαγευτικό τοπίο πίσω μου. Η κορυφή της Αστράκας, χιονισμένη, στεκόταν επιβλητική μέσα σε ένα βαθύ γαλάζιο ουρανό. Τα βήματα μας οδήγησαν στη δρακόλιμνη, ήταν παγωμένη και δεν φαινόταν τίποτα από αυτή. Ποσό διαφορετικό είναι το τοπίο τον χειμώνα! Τα σύννεφα άρχισαν να μαζεύονται στον ουρανό. Μετά από ένα σύντομο διάλειμμα ξεκινήσαμε την κατάβαση. Ένα, ακόμα, τελευταίο διάλειμμα στο καταφύγιο, για μια ζεστή σοκολάτα με θέα τις χιονισμένες κορυφές, ήταν ό,τι έπρεπε για να κλείσει η ημέρα. Το φως ξεκίνησε να πέφτει στον ουρανό, η ώρα της επιστροφής είχε έρθει. Δεν αργήσαμε να φτάσουμε στο Μικρό Πάπιγκο, από όπου είχαμε ξεκινήσει.