Μερικές φορές πρέπει να προσέχει κανείς τι ονειρεύεται, γιατί κινδυνεύει κάποια από τα όνειρά του να πραγματοποιηθούν!
Έτσι κάπως ξεκίνησε, και για τους πέντε μας, η περιπέτεια στις άγονες και απόκρημνες πλαγιές των Ιμαλαΐων.
Ο καθένας από εμάς, ξεχωριστά κάποια στιγμή στη ζωή του, τόλμησε να ονειρευτεί πως θα πεζοπορήσει στα βήματα χιλιάδων ορειβατών, λιγότερο ή περισσότερο τολμηρών, που όδευαν προς τη ''στέγη του κόσμου''. Το αποτέλεσμα αυτού του ονείρου ήταν να καταλήξουμε να περιπλανιόμαστε, επί τρεις εβδομάδες, σε δύσβατα και ανηφορικά μονοπάτια, τρώγοντας εναλλάξ ρύζι και noodles σ' όλους τους δυνατούς συνδυασμούς, και πίνοντας λίτρα από τσάι σε δεκάδες διαφορετικές γεύσεις, καθώς το νερό κρινόταν ύποπτο. Η δυνατότητα του μπάνιου ή το πλύσιμο των ρούχων μας, όλο αυτό το διάστημα, γνωρίζαμε εξαρχής ότι θα αποτελούσε ουτοπία, όπως επίσης γνωρίζαμε καλά ότι το οξυγόνο που θα εισχωρούσε στα πνευμόνια μας θα ήταν όλο και λιγότερο, μέρα με τη μέρα, καθώς το υψόμετρο θα αυξανόταν. Το περίεργο όμως σε τέτοιες περιπέτειες δεν είναι οι καταστάσεις, αλλά ο ζωντανός κι αστείρευτος ενθουσιασμός με τον οποίο τις βιώνεις. Αυτόν ακριβώς τον ενθουσιασμό νιώθω να μας κυριεύει, με αποτέλεσμα, παρόλο που το υψόμετρο και οι απαιτήσεις του βουνού αυξανόταν, το χαμόγελο, που απ' το ξεκίνημα ακόμα της προετοιμασίας μας είχε χαραχθεί για τα καλά στα πρόσωπά μας, να μεγαλώνει κι αυτό, ολοένα και περισσότερο! Θεέ μου! Τώρα συνειδητοποιώ ότι αν μας παρατηρούσε κάποιος, κατά πάσα πιθανότητα θα το θεωρούσε ακόμα και παιδιάστικο.
Η κατάληξη, λοιπόν, του ονείρου μας ήταν κάπως έτσι. Μία δύσκολη και απαιτητική από φυσικής κατάστασης ανάβαση, κατά την οποία, από τη τρίτη κιόλας μέρα, το υψόμετρο φρόντισε να κάνει αισθητή την παρουσία του. Γιατί από την τρίτη μας διανυκτέρευση, έπαιζε μαζί μας, τινάζοντάς μας κάποιες φορές από τα κρεβάτια μας, και διαταράσσοντας την αρμονία του ύπνου μας, λες και ήταν ένα μικρό παιδί που μας σκουντούσε ύπουλα, και μετά κρυβόταν κάτω από το κρεβάτι για να γελάσει με τις αντιδράσεις μας. Βραδιές άπνοιας. Ήμασταν ενήμεροι και προετοιμασμένοι και γι' αυτές. Αλλά το χαμόγελο υπήρχε ακόμα στα πρόσωπά μας. Ατελείωτα αστεία και πειράγματα μεταξύ μας κι αδιάκοπες συζητήσεις για την πρωτόγνωρη ομορφιά που υπήρχε γύρω μας. Δε θα μπορούσα να μετρήσω τις φορές που εκφράσαμε το θαυμασμό μας. Αυθόρμητα, σε κάθε σχεδόν σημείο, προκειμένου να νιώσουμε ότι με κάποιο τρόπο επαινούμε αυτό που ξεδιπλωνόταν μπροστά στα μάτια μας. Σε κάθε στροφή υπήρχε μία έκπληξη άγριας ομορφιάς κι επιβλητικότητας, που ξεπερνούσε όλες τις προηγούμενες, και η επόμενη ακόμη περισσότερο κι ακόμη περισσότερο! Τόσες συγκεντρωμένες εικόνες δεν μπορούσαν να αποτυπωθούν στη μνήμη μας, ούτε να χωρέσουν στα μάτια μας μονομιάς, οπότε βασιστήκαμε στον καταιγισμό των φωτογραφιών, ώστε να μπορέσουμε να πάρουμε, πίσω, μαζί μας, όσα περισσότερα χωριά, μονοπάτια, γέφυρες και κορυφές μπορούσαμε. Κι όσες κι αν βγάζαμε φωτογραφίες, ποτέ δεν τις νιώθαμε αρκετές.
Μάταια προσπαθούσε ο καλοσυνάτος οδηγός μας, Krishna, να μας συνετίσει να κάνουμε κάπως πιο γρήγορα. Παρόλο που δεν μας άρεσε, αγνοούσαμε συστηματικά τις συνεχείς προτροπές του να βιαστούμε, προκειμένου να γλιτώσουμε από τις πολύ πιθανές και συνήθεις καταιγίδες αυτών των τόπων. Άλλωστε, το ξέρω πολύ καλά ότι ήταν κρυφό μυστικό όλων μας να μας συναντήσει η βροχή, για να περπατήσουμε πλατσουρίζοντας σε τούτα τα μονοπάτια. Διψούσαμε για περιπέτεια κι όση περισσότερη ζούσαμε τόσο το καλύτερο για εμάς! Στο κάτω-κάτω, στη δίχως έλεος πρωινή έγερση ήμασταν πάντα συνεπείς, οπότε δικαιούμασταν να καθυστερήσουμε, όταν τα κατακόκκινα ροδόδεντρα και οι επιβλητικές κορυφές που μας περικύκλωναν έκλεβαν για ώρα τις διψασμένες ματιές μας.
Κάποια στιγμή, όμως, τα πράγματα δυσκόλεψαν πραγματικά. Το κρύο, οι πρώτοι απειλητικοί παγετώνες και η σημαντική πλέον έλλειψη οξυγόνου άρχισαν να δημιουργούν ένα αφιλόξενο περιβάλλον. Το βουνό σ' αυτά τα ύψη δεν αστειεύεται. Η παρουσία του ανθρώπου εκεί, εκτός από μη φυσική, ίσως είναι κι ανεπιθύμητη από αυτό. Κάπου εκεί πήρα την προσωπική μου απόφαση να επιστρέψω. Πιο χαμηλά! Πίσω, ανάμεσα και πάλι στα ανθισμένα ροδόδεντρα, τα ποτάμια που κυλούσαν γάργαρα, χωρίς ίχνος πάγου, και στις μεγάλες, γραφικές αρχικά τρομακτικές κρεμαστές γέφυρες. Εκεί στο Tengboche, στα 3.867μ. θα περίμενα για τις υπόλοιπες 4 ημέρες, με αγωνία, τους θαρραλέους φίλους μου, να επιστρέψουν από την αποστολή που τους είχε στείλει το δικό τους όνειρο. Στην αρχή ένιωσα περίεργα, ένιωσα ότι δείλιασα, ότι φοβήθηκα. Έπειτα όμως συμφιλιώθηκα με την απόφασή μου να επιστρέψω και συνειδητοποίησα ότι βρισκόμουν εκεί για να εκπληρώσω τη δική μου περιπέτεια. Εκεί, στο χωριό, με το Βουδιστικό μοναστήρι και το μοναδικό φούρνο στον κόσμο σε τέτοιο υψόμετρο, που έσπαγε γλυκά τη μονοτονία του ρυζιού και των noodles, όλων αυτών των ημερών. Σ' ένα μέρος με την καλύτερη θέα προς την κορυφή του Έβερεστ, που στεκόταν ακριβώς απέναντι μου και αυτής του Ama Dablam. Υπέροχη η δεύτερη, ακόμα πιο όμορφη κι από του Έβερεστ, για μένα. Την ονομασία την οφείλει στο σχήμα της. Ama Dablam σημαίνει μητέρα που κρατάει στην αγκαλιά το παιδί της. Αποτελείται από δύο κορφές, η μεγαλύτερη, η μητέρα, και δίπλα της, λίγο πιο χαμηλά, μία δεύτερη, χαμηλότερη, το παιδί, όπως ακριβώς μου το αφηγήθηκε ένας Νεπαλέζος οδηγός βουνού, που συνάντησα κατά την παραμονή μου εκεί.
Δέος! Είναι η μόνη λέξη που μπορεί να χαρακτηρίσει αυτές τις άγριες ομορφιές που δεσπόζουν εκεί πέρα, επιβλητικά, επί αιώνες τώρα. Τι να γυρεύει άραγε ο άνθρωπος εκεί πάνω; Μέρες με απασχολούσε αυτό το ερώτημα καθώς περίμενα τους συνορειβάτες φίλους μου να επιστρέψουν. Αλλά πειστική απάντηση δεν βρήκα. Ούτε νομίζω πως τελικά υπάρχει. Είναι κάτι άγνωστο, απροσδιόριστο, μα σίγουρα ακαταμάχητο, που έλκει τον άνθρωπο εκεί ψηλά, παρά την υπαρκτή απειλή, ακόμα και για την απώλεια της ίδιας του της ζωής. Κάτι δυνατό θολώνει την ανθρώπινη λογική κι ο νους, πλημμυρισμένος από την επιθυμία, αποφασίζει να μην εγκαταλείψει το φαινομενικά ακατόρθωτο, καταπνίγοντας ακόμα και το ισχυρότερο ένστικτο επιβίωσης, που διαθέτει κάθε ζωντανό ον!
Οι μέρες τελικά κύλησαν πολύ πιο γρήγορα από ό,τι περίμενα. Γνωρίζοντας κόσμο από κάθε γωνιά του πλανήτη, που ερχόταν και έφευγε. Άλλοι όδευαν προς τα επάνω, γεμάτοι ενθουσιασμό και προσδοκία, κι άλλοι επέστρεφαν με την ικανοποίηση του 'επιτέλους η δοκιμασία τελειώνει'. Αχάριστη τελικά η φύση του ανθρώπου. Παρατηρώντας τους συνειδητοποιούσα την αντιφατική της πλευρά! Αυτοί οι ίδιοι, που λίγες μέρες πριν λαχταρούσαν και σχεδίαζαν την 'ταλαιπωρία' τους, τώρα γυρνούσαν ανακουφισμένοι που όλο αυτό είχε πλέον τελειώσει, σαν να επρόκειτο για κάποιο χρέος. Τριγυρνώντας, λοιπόν, στα κοντινά μονοπάτια, φτάνοντας μέχρι τα διπλανά χωριά, συζητώντας με τους ντόπιους οδηγούς και μοναχούς και παρακολουθώντας πιστά τις πρωινές προσευχές και τελετές τους στο πολύχρωμο μοναστήρι, η σκέψη μου δεν ησύχαζε από την αγωνία για τους υπόλοιπους τέσσερις, που ήξερα πως η κάθε μέρα τους θα γινόταν δέκα φορές πιο δύσκολη και κρίσιμη από την προηγούμενη. Μου είχαν λείψει όλοι τους, τόσο πολύ. Ωστόσο δεν πέρασα άσχημα τελικά, όπως τις πρώτες ώρες της άφιξής μου στο Tengbonce ανησυχούσα πως θα μου συμβεί. Δεν ήταν λάθος η απόφασή μου να επιστρέψω. Ένα προγραμματισμένο ταξίδι γίνεται περισσότερο συναρπαστικό κι εποικοδομητικό, όταν είναι απρόβλεπτο.
Όταν συνάντησα ξανά τους συνορειβάτες μου, η συγκίνηση και η χαρά ήταν πιο έντονες από κάθε άλλη φορά. Φαινόταν όλοι τους εξουθενωμένοι κι εξαντλημένοι, τουλάχιστον 2-3 κιλά λιγότερα ο καθένας. Ένιωθα αγαλλίαση και περηφάνια, για τον καθένα τους ξεχωριστά. Ήξερα, από ένστικτο, ότι θα τα κατάφερναν μέχρι τέλους. Μέχρι τον τελικό προορισμό των φιλοδοξιών τους, το Εverest Base Camp. Συνεχίσαμε προς τα κάτω, όλοι μαζί, ξανά! Με την ίδια ενέργεια και θετικότητα και φυσικά την ίδια ικανοποίηση του 'επιτέλους και η δικιά μας δοκιμασία τελειώνει'. Όπως όλοι! Είχαμε πάρει ο καθένας αυτό που επιθυμούσε από αυτόν τον τόπο, τον σφραγίσαμε καλά μέσα στο νου και στις καρδιές μας και τώρα λαχταρούσαμε να επιστρέψουμε στη χώρα μας, να συναντήσουμε τα αγαπημένα μας πρόσωπα και να τους αφηγηθούμε τις ιστορίες μας.
Ταξίδι ζωής; Όχι. Θα το χαρακτήριζα κάτι πολύ παραπάνω! Η ένταση των συναισθημάτων, οι θαυμαστές εικόνες της φύσης, οι επιβλητικές κορυφές, σε συνδυασμό με τη ζεστασιά και την απλότητα των ανθρώπων που ζουν σ' εκείνα τα μέρη, έχουν αποτυπωθεί τόσο έντονα μέσα μας, που είμαι σίγουρη ότι, όσα χρόνια κι αν περάσουν, η κάθε τους ανάμνηση θα ριγεί τα σώματά μας.
