Βασίλης Κυριλλίδης

Βασίλης Κυριλλίδης

Όρβηλος 24 -25 Οκτωβρίου 2015

Στην κορυφή του Όρβηλου, εκείνη την συγκεκριμένη μέρα, μ’ εκείνη την συγκεκριμένη παρέα, μ’ εκείνη την συγκεκριμένη διάθεση, έφτανες στο συμπέρασμα πως το μεγαλείο του κόσμου υπάρχει όχι για να τονίσει την ασημαντότητά σου, αλλά, αντίθετα, να σε κάνει να νιώσεις το δικό σου μεγαλείο. Ακούγεται υπερφίαλο, αλλά ας είναι. Μια ματιά ολόγυρα σε δικαιολογεί.

Κοντεύει δίωρο περπάτημα. Ακόμα βρισκόμαστε στη χαράδρα της Σταλαγματιάς. Ατέλειωτη φαίνεται σ’ όσους για πρώτη φορά βρίσκονται εδώ. Εγώ κάτι θυμάμαι από τον αγώνα του Φαέθωνα και φυσικό το βρίσκω. Αφύσικη είναι η υγρασία. Λίγο παρακάτω από εκατό τοις εκατό. Το επόμενο είναι να περπατάς μέσα στο νερό. Δεν απέχει και πολύ, γιατί το νερό που χάνουμε με τη μορφή ιδρώτα μας λούζει. Αλλά αισθανόμαστε τυχεροί. Το δελτίο έδωσε καταιγίδες για το διήμερο, αλλά αυτό μόνο σαν ενδεχόμενο υφίσταται. Μέχρι στιγμής, δηλαδή.

Kανείς δεν θα το φανταζόταν ποτέ πως σ’ εκείνο το τετραήμερο, 2-5 του Ιουλίου, με κύριο ορειβατικό στόχο την κορυφή του Σμόλικα και δευτερεύουσα, προαιρετική και συμπληρωματική, την ταπεινή Τραπεζίτσα, η δοκιμασία θα προέκυπτε στη δεύτερη. Ίσως είναι αυτό που λένε πως από κει που δεν το περιμένεις έρχεται, αλλά τελικά στο βουνό όλα πρέπει να τα περιμένεις.