(3 ώρες)
Ακολουθούμε τον ανηφορικό τσιμεντόδρομο που ξεκινάει από την εκκλησία της Αρέθουσας και μας οδηγεί στα ψηλότερα σπίτια του. Αμέσως μετά την τελευταία στροφή του δρόμου συναντάμε διασταύρωση όπου στα αριστερά υπάρχει ξύλινη πινακίδα που δείχνει την πορεία προς το χωριό Χρυσόστομο που πρέπει να ακολουθήσουμε. Το μονοπάτι ανηφορίζει για λίγο και σε διακόσια περίπου μέτρα συναντά χωματόδρομο με τσιμεντένια δεξαμενή.
Ακολουθούμε τον δρόμο για τριάντα μέτρα και στην πρώτη φουρκέτα τον αφήνουμε και συνεχίζουμε ίσια στο μονοπάτι που μας οδηγεί στην ποριά*. Το μονοπάτι είναι πια φαρδύ και ευδιάκριτο ενώ στις πλευρές του υπάρχουν όρθιες πέτρες που το οριοθετούν. Με διαδοχικά ζικ-ζακ κερδίζουμε ύψος όπου φτάνουμε ξανά σε έναν ακόμα χωματόδρομο (του οποίου την αναγκαιότητα δεν μπορούμε να καταλάβουμε) (Σημείο 2 της φωτογραφίας). Εδώ είναι και το σημείο που χρειάζεται την μεγαλύτερη προσοχή. Ακολουθούμε τον δρόμο για διακόσια περίπου μέτρα. Στην αριστερή μεριά του δρόμου συναντάμε σημάδια και στοιβαγμένες πέτρες που μας οδηγούν απότομα σε μια ακόμα ποριά όπου υπάρχει και μεγάλο κόκκινο σημάδι (Σημείο 3 της φωτογραφίας). Απ’ εδώ και στο εξής το μονοπάτι είναι ευδιάκριτο και δεν υπάρχει πρόβλημα να το χάσουμε. Λίγο ψηλότερα στα πρώτα συμπλέγματα βράχων που συναντάμε αξίζει να κάνουμε μια μικρή παράκαμψη και να φτάσουμε στην άκρη των βράχων. Το θέαμα εδώ είναι καταπληκτικό. Στα πόδια μας χάσκει το ρέμα της Αρέθουσας που την άνοιξη το νερό να κυλάει απότομα σχηματίζοντας δεκάδες μικρούς καταρράκτες ενώ οι πλαγιές του βουνού μπροστά μας ξεχύνονται απότομα από την κορυφή Τσολιάς προς τα κάτω σε εκατομμύρια θρυμματισμένες σχιστολιθικές πέτρες. Οι πιο προσεκτικοί θα παρατηρήσουν στην απέναντι πλαγιά άλλο ένα λιθόκτιστο μονοπάτι που ξεκινάει από τον οικισμό της Πέρα Αρέθουσας και ανηφορίζει και αυτό για την κορυφογραμμή του βουνού, μια ακόμα πρόκληση για τους ανήσυχους πεζοπόρους. Επιστρέφουμε στο μονοπάτι το οποίο απ΄ εδώ και πέρα ανηφορίζει ομαλά με νοτιοδυτική πάντοτε κατεύθυνση. Η χαμηλή βλάστηση δεν μας δημιουργεί προβλήματα ενώ σε μερικά σημεία το μονοπάτι περνάει μέσα από κουμαριές. Σε μισή ώρα περίπου και αφού αφήσουμε πίσω μας το δασάκι βγαίνουμε σε δρόμο που διασχίζουμε κάθετα και φτάνουμε σε μια ακόμα ποριά που μας οδηγεί σε ένα αυτοσχέδιο χώρο αναψυχής με πέτρινα παγκάκια και βρύση με νερό (Σημείο 4 της φωτογραφίας) (μια μαρμάρινη πλάκα μας πληροφορεί πως κάποιος τον διαμόρφωσε στην μνήμη της γυναίκας του). Συνεχίζουμε την πορεία μας στο φαρδύ μονοπάτι, διασχίζουμε κάθετα ακόμα μια φορά τον χωματόδρομο και σε δεκαπέντε περίπου λεπτά συναντάμε τον πέτρινο τοίχο που οριοθετεί την κορυφογραμμή του βουνού. Βρισκόμαστε πια στην περιοχή «Δοκίμι» (Σημείο 5 της φωτογραφίας) όπου η θέα ανταμείβει την προσπάθεια μας. Μπροστά μας απλώνεται όλο το Νότιο-Ανατολικό Αιγαίο. Στο νότιο μέρος του νησιού διακρίνεται το χωριό Ξυλοσύρτης και τα νησιά των Φούρνων, ενώ αν είμαστε τυχεροί και έχει καθαρή ατμόσφαιρα μπορούμε να δούμε την Πάτμο και τους Λειψούς. Απ’ εδώ και πέρα έχουμε τις εξής επιλογές: να συνεχίσουμε ανατολικά την κορυφογραμμή για το Καψαλινό Κάστρο και το Μαυράτο, να συνεχίσουμε δυτικά προς την Πούντα και το Κάστρο του Κοσκινά ή να περάσουμε την πόρτα του πέτρινου τοίχου και να κατηφορίσουμε νότια για το χωριό Χρυσόστομο. Το μονοπάτι με διαδοχικά ζικ-ζακ κατηφορίζει αρχικά μέσα σε μικρό δάσος από πρίνους και στην συνέχεια σε έδαφος από χαμηλή μακία όπως φρύγανα. Πλησιάζοντας προς το χωριό αφού περάσουμε την ποριά, το μονοπάτι σκεπάζεται από θάμνους γεγονός που δυσχεραίνει το περπάτημα μας. Στο τέλος της διαδρομής συναντάμε μικρό δρόμο που μας οδηγεί στον κεντρικό δρόμο που έρχεται από τον Αγ. Κήρυκο που με την σειρά του μας οδηγεί στο κέντρο του χωριού.
Η διαδρομή από Αρέθουσα μέχρι το Δοκίμι.
1. Τα τελευταία σπίτια της Aρέθουσας.
2. Το σημείο όπου συναντάμε για δεύτερη φορά τον χωματόδρομο
3. Η ποριά πάνω απ' τον χωματόδρομο που μας οδηγεί στο φαρδύ μονοπάτι για το Δοκίμι
4. Αυτοσχέδιος χώρο αναψυχής με πέτρινα παγκάκια και βρύση με νερό
5. Η περιοχή "Δοκίμι"
*(Σημ. Ποριές στην τοπική διάλεκτο είναι ξύλινες ή σιδερένιες πόρτες που υπάρχουν πάνω στα μονοπάτια και τους δρόμους για να εμποδίζουν τα ζώα που βόσκουν στην περιοχή να απομακρυνθούν ή να μπουν σε καλλιεργημένες περιοχές. Μπορείτε χωρίς πρόβλημα να τις διασχίζετε με μόνη υποχρέωση να τις κλείνετε ξανά).