Άλπεις. Μια μοναδική εμπειρία που πρέπει να επαναληφθεί.

Η ιδέα για μια ανάβαση σε κάποια ψηλή κορυφή των Άλπεων πάνω από 4000 μέτρα συζητιόταν από καιρό μεταξύ μας. Για τους παλιότερους ήταν ένα κρυφό όνειρο που δεν είχαμε καταφέρει να πραγματοποιήσουμε, ενώ για τους νεότερους ήταν μια καλή ευκαιρία ν’ αποκτήσουν πολύτιμες γνώσεις κι εμπειρίες σε βουνά μεγάλου υψομέτρου, σημαντικό εφόδιο για τη μελλοντική ορειβατική τους δράση.

Την ομάδα που τελικά συγκροτείται, μετά από συζητήσεις και βολιδοσκοπήσεις, αποτελούν η Φωτεινή, ο Θωμάς, ο Βαγγέλης κι εγώ. Έτσι ξεκινάμε να δουλεύουμε όλο το επόμενο διάστημα, προκειμένου να είμαστε έτοιμοι για την εξόρμηση του καλοκαιριού. Το πρόγραμμα προετοιμασίας περιλαμβάνει συνεχείς προπονήσεις τρεξίματος και χειμερινές αναβάσεις σε Παγγαίο, Φαλακρό, Όλυμπο, Τζουμέρκα κλπ, για να εξοικειωθούμε με τις συνθήκες χιονιού και πάγου. Ευτυχής και πολύτιμη συγκυρία για την αποστολή είναι η σχολή ορειβασίας που διοργανώνουν ο Αλέκος Τσιλογεώργης κι ο Γιώργος Κολώνης, δίνοντας έτσι την ευκαιρία στον Θωμά και τον Βαγγέλη να συμπληρώσουν τις τεχνικές τους γνώσεις, που είναι απαραίτητες στο χειμερινό βουνό.
Για την εξόρμησή μας επιλέγουμε τις Ιταλικές Άλπεις και συγκεκριμένα το ορεινό συγκρότημα της Monte Rosa, με ορμητήριο το καταφύγιο Quintino Sella και στόχο τις δύο κορυφές Castor (4.228μ) και δυτική Lyskamm (4.479). Στην επιλογή αυτή συνετέλεσαν πολλοί παράγοντες. Η πρόσβαση, εύκολη και σχετικά κοντά στο Μιλάνο, δεν είναι από τις δημοφιλέστερες διαδρομές των Άλπεων, κι έτσι δεν παρατηρείται μεγάλος συνωστισμός. Το καταφύγιο δεν είναι κοντά στα lift, αλλά απέχει 3,5 ώρες, ενώ η βράχινη κόψη που οδηγεί σε αυτό είναι εξαιρετικής ομορφιάς. Ο κυριότερος όμως λόγος είναι πως έχουμε την επιλογή δύο κορυφών πάνω από 4000 μέτρα κι έτσι, αν σε περίπτωση επιδείνωσης του καιρού ή άλλου κολλήματος δεν καταφέρουμε να φτάσουμε στην ψηλότερη, να μπορέσουμε να αναρριχηθούμε μέχρι την μικρότερη και πιο εύκολη.

q sella 02
Το πρωί του Σαββάτου, 18 Ιουλίου, μας βρίσκει ν’ ανηφορίζουμε με το αυτοκίνητο την κοιλάδα Gressoney στην περιοχή της Aosta. Οι εικόνες που αντικρίζουμε είναι πραγματικά βγαλμένες από card postal. Πάνω στις κάθετες κατάφυτες πλαγιές των βουνών ξεπροβάλλουν πανέμορφα χωριά με πέτρινα και ξύλινα σπιτάκια, πλακόστρωτες επικλινείς σκεπές, καταπράσινες αυλές στολισμένες με πολύχρωμα γεράνια και ορτανσίες.
Σε μια στροφή του δρόμου η στενή κοιλάδα ανοίγει και ξαφνικά υψώνεται στο βάθος ένα κάθετο κάτασπρο τείχος που περικυκλώνει όλη την περιοχή. Το θέαμα είναι τόσο επιβλητικό που μας παίρνει αρκετή ώρα να καταλάβουμε πως αυτές οι απότομες παγωμένες κορφές είναι ο στόχος που έχουμε για τις επόμενες μέρες. Κανείς όμως δεν θέλει να ομολογήσει το σφίξιμο και την αγωνία που νοιώθει, αισθήματα δικαιολογημένα μιας και κανένας μας δεν έχει επισκεφτεί στο παρελθόν τόσο μεγάλα και επιβλητικά βουνά.
Στο πάρκινγκ του Staffal με δυσκολία βρίσκουμε μια θέση για το αυτοκίνητό μας. Το χιονοδρομικό κέντρο Staffal είναι πολύ γνωστό χειμερινό θέρετρο και αφετηρία για τα δημοφιλέστερα ορειβατικά καταφύγια της Monte Rosa όπως το Mantova, Gnifetti, Capanna Margherita και Quintino Sella. Παρόλα αυτά δεν μπορούσαμε να φανταστούμε τον κόσμο που θα συγκέντρωνε μέσα στην καρδιά του καλοκαιριού. Τα lift μας ανεβάζουν εύκολα και γρήγορα μέχρι με το διάσελο Colle Betta στα 2720 μέτρα, απ' όπου ξεκινάει η διαδρομή μας για το καταφύγιο. Το μονοπάτι, πολύ καλά σηματοδοτημένο και ευδιάκριτο, ελίσσεται ανάμεσα στα βράχινα μπλοκ. Συχνά σταματάμε για να θαυμάσουμε τη θέα των ατέλειωτων κορυφών που μας περιτριγυρίζουν. Λίγο πιο ψηλά κάνουν την εμφάνιση τους και οι πρώτες χιονούρες, ενώ το έδαφος γίνεται όλο και πιο κακοτράχαλο, διάσπαρτο με αναρίθμητους βράχους, αποτέλεσμα της αέναης διαβρωτικής δράσης του χιονιού και του πάγου.
Σιγά-σιγά η ράχη που ανεβαίνουμε εδώ και 2,5 ώρες μετριάζει την κλίση της και μετατρέπεται σε μια στενή και εκτεθειμένη αλλά πανέμορφη βράχινη κόψη. Αμέσως η κούραση της ανάβασης υποχωρεί, καθώς η αδρεναλίνη και το ενδιαφέρον ανεβαίνουν. Όμως η φαινομενικά δύσκολη ράχη αποδεικνύεται τελικά αρκετά εύκολη, αφού τα επικίνδυνα σημεία της είναι εφοδιασμένα με σιδερένια πατήματα και πιασίματα καρφωμένα στα βράχια. Επίσης, πιο ψηλά, είναι εξοπλισμένη με φιξαρισμένο σχοινί, ενώ τα διαμορφωμένα σκαλοπάτια κάνουν τα βράχινα περάσματα να μοιάζουν παιχνιδάκι. Ακόμα και το πέρασμα του δυσκολότερου και πιο στενού σημείου της ράχης διευκολύνεται από την πεντάμετρη ξύλινη γέφυρα που έχει στερεωθεί με συρματόσχοινα πάνω στο βράχο. Τελικά, μετά από 3 ώρες πορείας, η κόψη καταλήγει στο μεγάλο πλατό, στην άκρη της ζώνης του παγωμένου χιονιού, όπου αντικρίζουμε το καταφύγιο Quintino Sella στα 3585 μέτρα.

q sella 02


Στο καταφύγιο επικρατεί το αδιαχώρητο. Συζητάμε με τον Μάρκο, έναν νεαρό Ιταλό ορειβάτη που είχαμε γνωρίσει κατά την ανάβαση, ο οποίος έχει ανέβει στην Lyskamm στο παρελθόν και σκοπεύει να το επαναλάβει κι αύριο με μια 9μελή ομάδα. Έτσι συμφωνούμε, εφόσον είμαστε αύριο το πρωί έτοιμοι, να τους ακολουθήσουμε στην κορυφή. Ο Μάρκος μας προειδοποιεί επίσης πως, επειδή φέτος ήταν μια πολύ ζεστή χρονιά, με τις υψηλότερες καλοκαιρινές θερμοκρασίες της τελευταίας δεκαετίας, οι crevasses της διαδρομής έχουν ανοίξει αρκετά και χρειάζονται μεγάλη προσοχή.
Το χάραμα της επόμενης μέρας μας βρίσκει, μετά από ένα γρήγορο γεύμα, να ετοιμάζουμε τον ορειβατικό μας εξοπλισμό. Χρονοτριβούμε, όμως, αρκετά κι έτσι όταν είμαστε έτοιμοι να ξεκινήσουμε αντιλαμβανόμαστε πως είμαστε σχεδόν οι τελευταίοι που έχουν μείνει στο καταφύγιο, με τις υπόλοιπες ορειβατικές ομάδες, μαζί κι αυτή του Μάρκου, να προηγούνται τουλάχιστον κατά μισή ώρα.
Ακολουθώντας το αυλάκι που έχουν σχηματίσει τα βήματα των προπορευόμενων πάνω στο παγωμένο χιόνι αρχίζουμε ν’ ανηφορίζουμε γλυκά την πλαγιά. Λίγο πιο ψηλά τα βήματα μας οδηγούν σε μια ράμπα με βαθύτερα πατήματα και πολλές διάσπαρτες τρύπες. Την ώρα που διασχίζουμε την ράμπα συνειδητοποιούμε πως βρισκόμαστε ουσιαστικά πάνω σε μια λεπτή γέφυρα χιονιού που ενώνει την πλατιά σχισμή του παγετώνα, χωρίς να μπορούμε να διακρίνουμε το βάθος που υπάρχει από κάτω μας, ενώ οι διπλανές τρύπες έχουν ανοιχθεί από τα βήματα ορειβατών που το χιόνι δεν άντεξε το βάρος τους. Τρομαγμένοι την προσπερνάμε όσο πιο γρήγορα γίνεται, για να συναντήσουμε λίγο πιο πάνω μια ακόμα μεγαλύτερη crevasse. Μόνο που σ’ αυτή δεν υπάρχει κάποια ράμπα, αλλά πρέπει να υπερπηδήσουμε το άνοιγμα της, πλάτους μισού περίπου μέτρου. Είναι όμως καλύτερα γιατί έχουμε καθαρή εικόνα για το που πρέπει να πατήσουμε, παρόλο που το βάθος είναι τόσο μεγάλο που δεν μπορούμε να διακρίνουμε το που τελειώνει.

alps castor
Η τελική απότομη ανηφόρα μας οδηγεί στα σύνορα Ιταλίας και Ελβετίας, στο διάσελο του FelikColle, στα 4061 μέτρα, την ώρα που ο λαμπερός ήλιος ξεπροβάλει πίσω από την κορυφή της Lyskamm. Στην μικρή σύσκεψη που κάνουμε αποφασίζουμε, τελικά, ν’ ανεβούμε στην κορυφή Castor, που είναι ευκολότερη και πιο κοντά και να προσπαθήσουμε ν’ ανέβουμε στην δύσκολη Lyskamm την επομένη μέρα. Βγαίνοντας στη ράχη που οδηγεί στην κορυφή ο δυνατός παγωμένος αέρας δυσκολεύει την πορεία μας. Παρόλα αυτά κινούμαστε αρκετά γρήγορα και σταματάμε μόνο για τις απαραίτητες φωτογραφίες. Περπατάμε συνεχώς πάνω στην στενή παγωμένη κορυφογραμμή, ενώ δεξιά κι αριστερά μας ξεδιπλώνονται, σχεδόν κάθετα, οι πλαγιές του βουνού που καταλήγουν σε παγετώνες. Φτάνοντας στην κορυφή ο αέρας δυναμώνει, δεν είμαστε όμως διατεθειμένοι να φύγουμε γρήγορα από εκεί. Αντίθετα, και παρά το κρύο, μένουμε να χαρούμε το αποτέλεσμα της προσπάθειάς μας, να θαυμάσουμε την υπέροχη θέα και να απαθανατίσουμε σε αναρίθμητες φωτογραφίες τη μοναδική αυτή στιγμή. Μπροστά μας ορθώνεται η κορυφή Pollux (3845 μ.), στα νότια σχηματίζεται η κοιλάδα της Ayas, και στα βόρεια η κοιλάδα Gorner με τον εντυπωσιακό παγετώνα.
"Το Matterhorn", αναφωνώ, δείχνοντας την εντυπωσιακή μύτη που ξεπροβάλλει πίσω από την Pollux. "Δεν είναι", μου απαντάει ο Βαγγέλης, "αυτό είναι το Cervino, έτσι την είπαν οι Ιταλοί, όταν τους ρώτησα στο καταφύγιο". "Δεν μπορεί" απαντάω, "έχω ξοδέψει τους τελευταίους μήνες πολλές ώρες μελέτης πάνω σε χάρτες, σχεδιαγράμματα, στο GoogleEarth, για μάθω το ανάγλυφο της περιοχής. Είμαι σίγουρος πως αυτό είναι το Matterhorn". "Λες να μην ξέρουν οι Ιταλοί και να ξέρεις εσύ καλύτερα;" μου απαντά με αποστομωτικό τρόπο. Έπρεπε να επιστρέψουμε στο καταφύγιο για να αντιληφθούμε πως Cervino και Matterhorn είναι η ιταλική και ελβετική αντίστοιχα ονομασία του ίδιου βουνού. Πόσο άσχετοι και άπειροι με τις Άλπεις τελικά αποδεικνυόμαστε;

castor 18
Έχοντας τον αέρα και την ικανοποίηση από την κατάκτηση της κορυφής, η επιστροφή στο καταφύγιο μας φαίνεται τώρα πιο εύκολη και γρήγορη. Ακόμα και οι crevasses που μας φόβισαν στην αρχή της ανάβασης, τώρα μοιάζουν ευκολότερες. Με ανεβασμένο το ηθικό και τη διάθεση από την εύκολη, όπως τελικά αποδείχθηκε, ανάβαση στην Castor, σχεδιάζουμε πια στο καταφύγιο την αυριανή δύσκολη ανάβαση στην κορυφή της δυτικής Lyskamm.
Το άλλο πρωί μας βρίσκει πιο προετοιμασμένους. Σηκωνόμαστε έγκαιρα και πριν χαράξει ο ήλιος αρχίζουμε την ανάβαση ταυτόχρονα με τους περισσότερους ορειβάτες του καταφυγίου, σχηματίζοντας μια ανθρώπινη αλυσίδα μήκους 300 μέτρων που κινείται αργά πάνω στην παγωμένη πλαγιά. Ο πολύς κόσμος μας δίνει κουράγιο, γιατί νιώθουμε πως δεν θα είμαστε μόνοι μας στην δύσκολη ανάβαση. Όμως, φτάνοντας ξανά στο διάσελο του Felix Colle, διαπιστώνουμε πως είμαστε η μοναδική ομάδα που κατευθύνεται προς την Lyskamm. Όλες οι υπόλοιπες στρίβουν αριστερά, για την εύκολη Castor. Δεν πτοούμαστε όμως, η μέρα είναι ηλιόλουστη και ζεστή, δεν φυσάει όπως χτες και νοιώθουμε πολύ ξεκούραστοι.
Μετά το Felix Colle η διαδρομή μας οδηγεί σε μία απότομη ανηφόρα, που καταλήγει σε πολύ στενή κι εκτεθειμένη ράχη. Είναι το πρώτο δύσκολο σημείο που συναντάμε, αλλά το καθαρό ίχνος από τα βήματα των ορειβατών που πέρασαν από εκεί τις προηγούμενες μέρες μας βοηθάει αρκετά. Η ράχη καταλήγει σε μία απότομη παγωμένη πλαγιά με κλίση 45 περίπου μοίρες. Είναι το δεύτερο και δυσκολότερο σημείο της διαδρομής μας, όπως ξέραμε και μας είχε προειδοποιήσει κι ο Μάρκος το προηγούμενο βράδυ.

Lyskamm 10

Καθαρό ίχνος από βήματα δεν υπάρχει πια, αφού το χιόνι είναι αρκετά παγωμένο και μόνο οι μύτες από τα κραμπόν μπορούν να γαντζωθούν σ’ αυτό. Αρχίζουμε ν’ ανεβαίνουμε την πλαγιά, αργά και προσεκτικά, με διαδοχικά ζικ-ζακ, ακολουθώντας την Φωτεινή που προπορεύεται. Στο μέσο της πλαγιάς κάνουμε το λάθος να κοιτάξουμε προς τα πίσω. Η κατηφόρα μοιάζει σχεδόν κάθετη. Το δυσκολότερο, λοιπόν, σημείο δεν αυτό που ανεβαίνουμε, αλλά αυτό που θα βρούμε στην επιστροφή. Ταυτόχρονα, τα τελευταία μέτρα είναι αρκετά παγωμένα κι έτσι αναγκαζόμαστε να τ’ ανέβουμε με το πρόσωπο προς την πλαγιά, σε στυλ χειμερινής αναρρίχησης. Φτάνοντας επάνω το μόνο που μας χωρίζει από την κορυφή είναι ένας λαιμός μήκους 100 μέτρων και πλάτος μικρότερου από 50 εκατοστά. Εδώ θα είναι πολύ επικίνδυνο να περάσεις όταν φυσάει δυνατός άνεμος. Με την άπνοια, όμως, που επικρατεί όλα είναι πολύ πιο εύκολα. Προσπερνάμε πολύ προσεκτικά τον λαιμό, ανηφορίζουμε τα τελευταία μέτρα και φτάνουμε στην κορυφή. Η χαρά μας είναι απερίγραπτη. Έχουμε αγγίξει σχεδόν τα 4500 μέτρα, μετά από μία διαδρομή που θέλει θέληση, δύναμη, κουράγιο και αποφασιστικότητα. Η ηλιόλουστη μέρα και η πολύ μεγάλη διαύγεια μας χαρίζει μια από τις ομορφότερες θέες που έχουμε αντικρίσει από κορυφή. Μπροστά μας προβάλει η ψηλότερη ανατολική Lyskamm (4527 μ.), στο βάθος διακρίνεται καθαρά το καταφύγιο Capanna Margherita (4559 μ.), πιο αριστερά η Dufourspitze (4634 μ.) η δεύτερη ψηλότερη κορυφή των Άλπεων, κι ακόμα πιο αριστερά η μύτη της Dom (4545 μ). Κάτω στην κοιλάδα απλώνεται o μεγαλοπρεπής παγετώνας Gorner, ο δεύτερος μεγαλύτερος των Άλπεων, και στο βάθος υψώνεται η απότομη πυραμίδα του Matterhorn.

Lyskamm 14

Στην κορυφή καθόμαστε σχεδόν μισή ώρα. Θέλουμε να μείνουμε παραπάνω, αλλά ο χρόνος μας πιέζει και με βαριά καρδιά παίρνουμε τον δρόμο της επιστροφής. Η απότομη κατηφόρα φαντάζει εξαιρετικά δύσκολη. Στα πιο παγωμένα σημεία, ένας κινείται κάθε φορά και οι υπόλοιποι τον ασφαλίζουν, ενώ κάνουμε συχνές στάσεις για να πάρουμε ανάσες και να διώξουμε την ένταση από τα πόδια μας. Για πρώτη φορά η κατάβαση διαρκεί περισσότερο από την ανάβαση.
Όταν φτάνουμε πάλι στην ράχη, με μεγάλη ανακούφιση, έχει ήδη αρχίσει να συννεφιάζει. Αυτό μας κάνει ν’ ανοίξουμε το ρυθμό μας και να επιστρέψουμε στο καταφύγιο σε λιγότερο από δύο ώρες. Χαρούμενοι και ικανοποιημένοι παραγγέλλουμε με τον Βαγγέλη κρύες μπύρες για να γιορτάσουμε την επιτυχία μας. Τελικά όλα πήγαν όπως τα είχαμε σχεδιάσει.
Το σχέδιο να επιστρέψουμε στο Stafal από το πέρασμα του Paso del Nasso και το καταφύγιο Gnifetti αναβάλλεται για κάποια άλλη φορά. Για τρεις μέρες χορτάσαμε βουνά, πλαγιές, κόψεις, κορυφές. Δεν θέλουμε να βάλουμε και πάλι μποντριέ, κραμπόν, να δεθούμε με σχοινιά, να πάρουμε και πάλι τις ανηφόρες. Μια εύκολη κατάβαση μέχρι το αυτοκίνητο μας είναι αρκετή.
Όμως, με την Φωτεινή, από τώρα σκεφτόμαστε ποια θα είναι η επόμενη εξόρμησή μας στις Άλπεις. Ίσως εκείνο το εντυπωσιακό βουνό που ξεχώριζε στα ανατολικά, σήμερα το πρωί, καθώς το κτυπούσαν οι πρώτες ακτίνες του ήλιου. Ναι, το Mont Blanc πρέπει να είναι ο επόμενος στόχος μας .

castor 34

 

Περισσότερα σε αυτή την κατηγορία: « Ο κόσμος στα πόδια μας 55 peaks project »