Κατερίνα Μάλλιου

Κατερίνα Μάλλιου

Όση σχέση είχε το βατραχοπέδιλο με το δρόμο προς το Πάπιγκο – όπου και εντοπίστηκε από ανυποψίαστους οδηγούς, εκείνο το σούρουπο του Ιουνίου – τόση σχέση είχα κι εγώ με τη Δρακόλιμνη. Απλώς βουτήξαμε. Εκείνο από το ανοιχτό πορτμπαγκάζ στην άσφαλτο, εγώ από την καταπράσινη όχθη στο θολό από την άμμο νερό της λίμνης. Ούτε εκείνο το πάτησε διερχόμενο αυτοκίνητο, ούτε εμένα με δάγκωσε διερχόμενο νερόφιδο. Κι έτσι επιστρέψαμε σώοι και αβλαβείς στο φυσικό μας περιβάλλον, την παραλία των Αμμολόφων.

Με την πρώτη ματιά φαίνεται παράλογο. Γιατί ν’ αφήσει κανείς το ζεστό του κρεβατάκι κυριακάτικα και να πάρει τα βουνά; Δεν μπορεί να σου απαντήσει κανείς σ’ αυτό πειστικά, χωρίς να σου αναπτύξει ταυτόχρονα θεωρίες περί ομορφιάς του τοπίου, φυσικής ευεξίας και άλλα που θα σε κάνουν να χωθείς πιο βαθιά στον καναπέ και να αρπάξεις την κούπα του κυριακάτικου καφέ. Άλλωστε ο καθένας έχει τους δικούς του λόγους για τους οποίους ακολουθεί το ανηφορικό μονοπάτι, και τους διαπιστώνει συνήθως αφού έχει τελειώσει η πορεία.