Ο τίτλος υπονοεί τον αρκετό καιρό κατά τον οποίο η εκδοτική ομάδα, Το Μέλι των Γκρεμών, ξέχασε τα υλικά της στο ντουλάπι. Ίσως επειδή λανθασμένα θεώρησε πως ο κύκλος έκλεισε και πως το τελικό αποτέλεσμα έχει, έτσι κι αλλιώς, υπερβάλλει κατά πολύ τις δυνατότητες, όχι απλώς ενός επαρχιακού αθλητικού σωματείου, αλλά και κάθε συλλόγου που κυκλοφορεί επάξια την πολιτιστική του σφραγίδα στην πόλη. Ξαναπήρε μπρος, όταν η συγκυρία την έκανε ν’ αναλογισθεί πως κάποιες διαδρομές δεν έχουν τέλος, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που ποτέ δεν βαριέσαι ν’ ανεβαίνεις στ’ αγαπημένα σου βουνά. Η χαρά τού να μοιράζεσαι δεν εξαντλείται σε ανηφόρες, που άλλωστε λίγοι μπορούν ν’ ανεβούν, και η περιπέτεια της αναζήτησης δεν περιορίζεται στα όρια της σωματικής δικαιοδοσίας.
Επανεμφανίστηκε με τη μορφή δυο πλούσιων και καλαίσθητων βιβλίων, αλλά το μέλι της έσταξε και σε ταπεινότερης υπόστασης - όχι όμως και σπουδαιότητας - υλικό. Το 04, το περιοδικό του συλλόγου, που αισίως έφτασε στο τέταρτο τεύχος του, δεν επεδίωξε τον τίτλο, δανείστηκε όμως αρκετά από τα ιδιώματα τής πριν από 13 χρόνια αρχής. Δεν είναι η ετικέτα που κάνει τη διαφορά, είναι η γλύκα που διατηρείται στο μέλι, ακόμα κι αν ξεχαστεί για λίγο καιρό στο ντουλάπι.