Για πρώτη φορά με τη συμμετοχή του συλλόγου μας. Καλαίσθητο στήσιμο, με υλικό πλούσιο, και την καλή συντροφιά να ξεπερνά κατά πολύ το υποχρεωτικό τής παρουσίας, αποδεικνύοντας αβάσιμο το φόβο - εν μέσω γαρ καλοκαιρινών διακοπών, αδειών κι απουσιών - της επιφόρτισης του βάρους σε λίγους. Πέντε μέρες που διασκεδάσαμε τη συναναστροφή μας με τον κόσμο, παρακολουθώντας τις χίλιες φωτογραφίες να εναλλάσσονται στην οθόνη, νιώθοντας οι ίδιοι μας ένα μικρό, αυτόνομο, αλλά ταυτόχρονα ενσωματωμένο κι ενεργό κομμάτι ενός πολύχρωμου παγκόσμιου συνόλου.
Κι αν έπρεπε να συγκρατήσω μια και μόνη στιγμή του πενθημέρου, θα επέλεγα την παρακάτω: παραδίδοντας το διαφημιστικό υλικό στα χέρια ενός γνωστού που είχα καιρό να δω, και προσπαθώντας να τον πείσω για μια πρώτη του επαφή με την ορεινή ομορφιά μέσω του συλλόγου μας, βρέθηκα αποδέκτης λόγων, που δεν θυμάμαι επακριβώς, μπορώ όμως πολύ καλά ν’ αποδώσω το περιεχόμενό τους. “Το ξέρω πως είναι όμορφα τα βουνά, αλλά έχω ακούσει πως μαζί σας τα βουνά είναι καλύτερα. Είστε η πιο καλή παρέα. Ένας για όλους, κι όλοι για έναν”.
Είναι άραγε κι αυτό απόρροια υποκειμενικής διάθεσης;