Ξεκίνησε σαν προβληματισμός για το τι μέλλει γενέσθαι σε περίπτωση ορειβατικού ατυχήματος. Συζητήθηκε και αναλύθηκε η δυσκολία ανεύρεσης και διάσωσης μελών, σε σημεία που μόνο ορειβάτες μπορούν να πάνε. Αντιμετωπίστηκε ως αυτοπροστασία, σε εποχές που η αποτελεσματικότητα των κρατικών φορέων πόρρω απείχε των σημερινών δεδομένων. Συστάθηκε κατόπιν συλλογικής απόφασης. Απαρτίστηκε από ανθρώπους που, έκτοτε, επανειλημμένα απέδειξαν πως δεν αρκούνται στα λόγια. Έσπευσε γρήγορα και καθοριστικά σε περιπτώσεις ορειβατικών κι όχι μόνο ατυχημάτων. Αποτιμήθηκε, εκτιμήθηκε κι επισήμως τιμήθηκε, μόλο που δύσκολα θα βρείτε κάποιον πρωταγωνιστή της πρόθυμο να σας διηγηθεί τα κατορθώματά του. (Αν αυτό συμβεί μάλλον θα πρόκειται για άτομο που πέρασε ξυστά από δίπλα μας). Εξοπλίστηκε και συνεχίζει να εξοπλίζεται από πολιτεία και φορείς. Εκπαιδεύτηκε και συνεχίζει να εκπαιδεύεται. Εκπρόσωποί της παραβρίσκονται στις πανελλήνιες συναντήσεις, παρακολουθούν σεμινάρια κι ακολουθούν τις εξελίξεις σε τεχνικές μεθόδους και σύγχρονο υλικό.
Τίποτα από όλα αυτά δεν θα είχε πρακτική αξία εαν πρωτίστως δεν υπήρχε μια μόνιμη ανοικτή γραμμή, έτοιμη ν’ ανταποκριθεί στο κάλεσμα. Περγαμηνές και προδιαγραφές δεν θα την καθιστούσαν πολύτιμη, εάν απουσίαζε η ικανότητα γρήγορης αντίδρασης και παρουσίας της, σε χρόνο που θα ζήλευαν και οι πιο εκπαιδευμένες μονάδες.
Εύχεται να είναι αχρείαστη, αλλά βασίζεται στην αρχή ότι το τηλέφωνο της επικοινωνίας μπορεί να χτυπήσει το επόμενο λεπτό.