Ήταν τότε που, μέσα στην κούραση μας, κατά την κατάβαση είδαμε για πρώτη φορά το μονοπάτι της Αγίας Παρασκευής. Είχαμε ακουστά ότι θεωρείται ένα από τα ομορφότερα πεζοπορικά μονοπάτια της Ελλάδας. Οι εικόνες, όμως, που αντικρίζαμε ξεπερνούσαν κάθε φήμη. Η ομορφιά του τοπίου διαπέρασε την εξάντλησή μας. Ένα ήταν σίγουρο: όλοι θέλαμε να ξαναπερπατήσουμε το μονοπάτι κάτω από άλλες, ωστόσο, συνθήκες.
Έτσι, λοιπόν, φέτος οι πρώην “δεινοπαθούντες” του Σμόλικα ενθουσιαστήκαμε όταν στο πρόγραμμα του Συλλόγου ανακοινώθηκε η ανάβαση από το μονοπάτι της Αγ. Παρασκευής με διανυκτέρευση στη Δρακόλιμνη. Αποφασίσαμε ότι η αυτή τη φορά η εξόρμησή μας θα ήταν αφιερωμένη αποκλειστικά και μόνο σε έναν στόχο: την απόλαυση. Και πραγματικά από την αρχή όλα τα σημάδια έδειχναν να συνωμοτούν προς αυτό: τα προγνωστικά του καιρού αισιόδοξα, η παρέα καλή και η διάθεση ανεβασμένη.
Ήδη από το ξεκίνημα της εξόρμησής μας τα σημάδια μετατράπηκαν σε μια σειρά ευχάριστων εκπλήξεων που έκαναν σχεδόν την κάθε στιγμή της εκδρομής μας ξεχωριστή. Η πρώτη από αυτές ήταν η αναπάντεχη συνάντησή μας με μια μητέρα αρκούδα και τα τρία μικρά της, καθώς οδηγούσαμε στον επαρχιακό δρόμο προς Παλαιοσέλι. Η τετραμελής οικογένεια διέσχιζε ανέμελη το δρόμο όταν τη συναντήσαμε, δίνοντας μας την ευκαιρία να απολαύσουμε από κοντά το ξεχωριστό αυτό θέαμα. Ήταν μια Καφέ Αρκούδα (Ursus Arctos), από αυτές που κατοικούν στην Ροδόπη και στην Πίνδο. Αργότερα πληροφορηθήκαμε ότι το εν λόγω είδος απειλείται με εξαφάνιση στην Ελλάδα και ότι  η Πίνδος-που φιλοξενεί το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού της καφέ αρκούδας στην χώρα μας-αποτελεί και το νοτιότερο σημείο εξάπλωσης του είδους στην Ευρώπη. Επίσης, ότι είναι αρκετά ασυνήθιστο για μια θηλυκή αρκούδα να έχει τρία μικρά, καθώς συνήθως γεννάν ένας έως το πολύ δύο. Τι άλλο χρειαζόταν για να νιώσουμε τυχεροί με μια τέτοια συγκυρία;  

 

Λίγο πριν από το χωριό της Αγίας Παρασκευής συναντήσαμε τον guest star της εκδρομής  μας, τον φίλο και συνοδοιπόρο Γιώργο Σιδηρά από τον ΕΟΣ Αθηνών, που ήρθε με το αυτοκίνητό του από την Αθήνα. Ο Γιώργος, γνώστης της περιοχής, πρόθυμα μοιράστηκε την εμπειρία του μαζί μας σε όλη τη διάρκεια της εκδρομής, δίνοντας μας πληροφορίες για το βουνό, τα μονοπάτια, τη χλωρίδα και την πανίδα του.
Το βράδυ της Παρασκευής κατασκηνώσαμε σε ένα λιβάδι 45’ περίπου από το  χωριό της Αγ. Παρασκευής, ιδανικό σημείο για κατασκήνωση λόγω του επίπεδου του εδάφους και της εύκολης πρόσβασης σε τρεχούμενο νερό. Το άλλο πρωί  ξεκινήσαμε την ανάβαση. Από την αρχή της πορείας τα αστεία και τα πειράγματα έδειχναν ότι η παρέα είχε ήδη δέσει. Άλλωστε, είναι γνωστό ότι το βουνό έχει την ιδιότητα να ομογενοποιεί ακόμα και τις πιο ετερόκλητες ομάδες. Στόχος μας η Δρακόλιμνη, όπου θα στήναμε την επόμενη κατασκήνωση, κι από κει η κορυφή του Σμόλικα. Το τοπίο μέχρι τη Δρακόλιμνη χαρακτηρίζεται από τα πυκνά δάση οξιάς, τα οποία σταδιακά υποχωρούν δίνοντας τη θέση τους σε πιο γυμνά αλπικά τοπία με τις χαρακτηριστικές νότες από τα ρόμπολα της Πίνδου.   
Νωρίς το μεσημεράκι φάνηκε η Δρακόλιμνη. Στήσαμε την κατασκήνωσή μας, και πριν ξεκινήσουμε για την κορυφή, κάναμε κάτι πολύ σπάνιο για ορειβάτες: απολαύσαμε μια μεσημεριανή σιέστα στον ήλιο, ξαπλωμένοι στο παχύ γρασίδι στις όχθες της Δρακόλιμνης. Ποιος είπε ότι οι αναβάσεις στο βουνό είναι σκέτη ταλαιπωρία;
Ξεκούραστοι και ανανεωμένοι πήραμε το μονοπάτι για την κορυφή. Καθώς ανεβαίναμε, η Δρακόλιμνη άρχισε να διαγράφεται κάτω μας σαν μια τεράστια καρδιά, η καρδιά του Σμόλικα. Μετά από μια περίπου ώρα περπατήματος με χαλαρό ρυθμό ήμασταν στην κορυφή. Εκείνη την ηλιόλουστη μέρα η θέα από τα 2.637 δεν μπορούσε παρά να είναι μαγευτική. Όπου κι αν απλωνόταν το μάτι μας κορυφές. Ο Γιώργος μας εξήγησε ότι ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά του Σμόλικα, πέρα από την πλούσια φύση, είναι και οι πολλές κορυφές του, αρκετές από τις οποίες ξεπερνούν τα 2000 μέτρα. Οι ερωτήσεις άρχισαν να πέφτουν βροχή: “Ποια κορυφή είναι αυτή;”, “ποιο βουνό είναι εκείνο απέναντι;”, “τι μονοπάτια υπάρχουν;”,  “μπορεί να γίνει διάσχιση από αυτό το σημείο στο άλλο;”, “πότε βολεύει να το οργανώσουμε;” κτλ. Ο Γιώργος, ευγενικός από τη φύση του, απαντούσε υπομονετικά σε όλες. Στο τέλος, αφού εξαντλήσαμε τόσο το θέμα όσο και τον Γιώργο, μείναμε σιωπηλοί, απολαμβάνοντας ο καθένας με τον τρόπο του την ομορφιά του τοπίου. Να, λοιπόν,  τι είχαμε χάσει δύο χρόνια πριν… Είχαμε δίκιο να θέλουμε τόσο να γυρίσουμε πίσω…
Το βράδυ διανυκτερεύσαμε δίπλα στη Δρακόλιμνη και την επόμενη μέρα πήραμε το μονοπάτι της επιστροφής. Απολαύσαμε για μια τελευταία φορά την ομορφιά του τοπίου και  χωρίς σχεδόν να το καταλάβουμε φτάσαμε στο χωριό της Αγίας Παρασκευής. Όταν ήρθε η στιγμή της αναχώρησης, όλοι νιώθαμε απόλυτα ικανοποιημένοι. Ο Σμόλικας αυτή τη φορά είχε μοιραστεί μαζί μας τη μαγεία του και την τόσο ξεχωριστή ομορφιά του.