ΠΡΟΣΟΧΗ: Η διαδρομή από το "λούκι της Νικήσιανης" παρουσιάζεται πια για ιστορικούς λόγους. Μεγάλα κομμάτια της διαδρομής έχουν κλείσει από την πυκνή βλάστηση ενώ και οι πεσμένοι κορμοί μέσα στο λούκι κάνουν την πορεία εξαιρετικά δύσκολη. Προτείνεται μόνο σ' αυτούς που αναζητούν την περιπέτεια και τις έντονες συγκινήσεις.)

Περιγραφής διαδρομής

Στο ψηλότερο σημείο του χωριού όπου τελειώνουν τα σπίτια, ξεκινά χωματόδρομος (δυστυχώς όχι σε καλή κατάσταση) που, αν τον ακολουθήσουμε με αυτοκίνητο, γλυτώνουμε 45 λεπτά όχι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσας πεζοπορίας. Το μέρος όπου καταλήγει ο δρόμος οι ντόπιοι το ονομάζουν Λιβάδι. Κατά τη διάρκεια της διαδρομής υπάρχουν μεγάλα βέλη από κόκκινη μπογιά που σε καθοδηγούν.

Σε υψόμετρο 750 μέτρων βρίσκεται  εικονοστάσι (του Εσταυρωμένου) και είναι το σημείο αφετηρίας όπου αφήνουμε  το αυτοκίνητο και ξεκινάμε την ανάβαση έχοντας μπροστά μας ολόκληρη την πανοραμική θέα του βουνού. Ξεκινάμε μέσα στο ρέμα, βαδίζοντας πάνω σε  κροκάλες  για περίπου  100 μέτρα και στρίβουμε αριστερά σε δασικό κατεστραμμένο χωματόδρομο.  Μετά από 10 λεπτά , πρέπει να τον αφήσουμε και να μπούμε στο μονοπάτι μέσα στο δάσος, ακολουθώντας τα σημάδια. Η πεζοπορία μέσα στο ανηφορικό μονοπάτι θα διαρκέσει  20 λεπτά μέχρι να συναντήσουμε πάλι το δασικό δρόμο. Για να αποφύγουμε τις χρονοβόρες τραβέρσες του δεν τον ακολουθούμε αλλά περνάμε απέναντι και συνεχίζουμε για 5 λεπτά μέχρι να τον ξαναβρούμε μπροστά μας, σε υψόμετρο 1000 μέτρα. Το σημείο αυτό είναι χαρακτηριστικό καθώς στα αριστερά υπάρχει μια απότομη πλαγιά που δημιουργεί ένα ξέφωτο γεμάτο φτέρες.

Στο σημείο αυτό οι επιλογές είναι δυο:

α) Οι έχοντες αναρριχητικές ικανότητες (όχι σπουδαίες, μιας και η δυσκολία δεν ξεπερνά τον τρίτο βαθμό), αφήνουν το δρόμο και, ακολουθώντας τα σημάδια σε μια αρκετά μεγάλη ανηφόρα, οδηγούνται προς μια κόψη του βουνού, όπου σε υψόμετρο 1150 μέτρων βρίσκουν τα πρώτα βράχινα μπλόκ ενώ στα 1200 μέτρα αρχίζει η αναρρίχηση,  εναλλασσόμενη συνεχώς με βάδισμα. Η δύσκολη ανάβαση συνεχίζεται μέχρι τα 1750 μέτρα όπου η κόψη παίρνει για πρώτη φορά μετά από αρκετή ώρα οριζόντια κλίση (70 περίπου μέτρα μήκος) στο τέλος της οποίας τραβερσάρουμε αριστερά μέσα στο δάσος. Σε 10 λεπτά συναντάμε σπηλιά, πράγμα που σημαίνει ότι στρίψαμε απ' το σωστό σημείο. Στη συνέχεια βγαίνουμε σε ξέφωτο και, κερδίζοντας λίγα μέτρα ύψος, μπαίνουμε στο δάσος προσέχοντας να βρούμε το δυσδιάκριτο και στενό μονοπάτι. Η διαδρομή που μας απομένει μέσα στο δάσος της οξιάς ( φροντίζοντας να μην χάνουμε καθόλου ύψος) είναι 15 λεπτά και μας οδηγεί στο καταφύγιο "Χατζηγεωργίου"¹.

β) Η άλλη λύση  είναι,  να αγνοηθούν τα σημάδια και  να συνεχίσουμε στο δρόμο αριστερά, από τα 1000 μέτρα  όπου βρισκόμαστε. Είκοσι λεπτά περπάτημα στο δρόμο και,  λίγο μετά το χαρακτηριστικό βράχο δεξιά  με το σήμα του Ε.Ο.Σ , συναντάμε το κεντρικό ρέμα.  Η πυκνή βλάστηση στο σημείο αυτό θα μας δυσκολέψει καθώς καλύπτει εντελώς το ίχνος του δρόμου, αλλά  θα τον ξανασυναντήσουμε λίγα μέτρα πιο πάνω. Με διαδοχικές φουρκέτες κερδίζουμε συνεχώς ύψος, περνάμε  με προσοχή από απότομο σημείο (εδώ ο δρόμος έχει  κυριολεκτικά εξαφανιστεί)  και καταλήγουμε σε μια μικρή αλλά απότομη σάρα που μας οδηγεί στις Ασημότρυπες. Η μέχρι εδώ πορεία διαρκεί περίπου 1,5 ώρα.

Παλιά εγκαταλειμμένα ορυχεία, με απαγορευτικές πινακίδες για την μη είσοδο εντός, οι Ασημότρυπες βρίσκονται σε υψόμετρο 1300 μέτρων, σε σημείο όπου ο δρόμος τελειώνει οριστικά. Αυτός ήταν άλλωστε και ο σκοπός της κατασκευής του δρόμου, που η λειτουργία του σταμάτησε μαζί με το τέλος των ερευνών στα ορυχεία αρκετά χρόνια πριν. Στο σημείο αυτό, τα επιβλητικά βράχια που υψώνονται αριστερά και δεξιά αφήνουν μοναδική επιλογή μια ανηφόρα ιδιαίτερα μεγάλης κλίσης, μέσα σε δάσος οξιάς. Λίγο πιο πάνω από τις Ασημότρυπες, στα αριστερά μας καθώς ανεβαίνουμε, βρίσκεται μια αρκετά ευρύχωρη σπηλιά στη βάση ενός κάθετου βράχου, που μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν προσωρινό καταφύγιο σε περίπτωση κακοκαιρίας ή κάποιας στάσης για ξεκούραση, πριν το τελευταίο τμήμα της διαδρομής.

Αν και, οποιοδήποτε πλέον σημείο της ανηφόρας κι' αν επιλέξουμε, δεν θα μας βγάλει  από την πορεία μας, είναι καλύτερα να ακολουθήσουμε πάλι τα (εμφανή) σημάδια στους κορμούς των δέντρων. Συνιστάται επίσης να διατηρούμε αργό και σταθερό ρυθμό γιατί η ανηφόρα συνεχίζεται αρκετά και μπορεί να γίνει κουραστική σε συνδυασμό και με τους πεσμένους κορμούς που πρέπει να υπερπηδούμε. (Ουσιαστικά μετά τις Ασημότρυπες δεν πρόκειται για μονοπάτι, αλλά για ανηφόρα μεγάλης κλίσης που θέλει ιδιαίτερη προσοχή και στο κατέβασμα). Βρισκόμαστε τώρα στα 1700 μέτρα και, αυτό το κομμάτι της διαδρομής, έχει διαρκέσει από μια μέχρι δύο ώρες, ανάλογα με το ρυθμό ή τις πιθανές μικροστάσεις για ανάπαυλα.  Μένει μιά αριστερή τραβέρσα και ξεπροβάλλει ξαφνικά μπροστά μας  το καταφύγιο " Χατζηγεωργίου"  στα 1750 μέτρα.

Το μονοπάτι θέλει ιδιαίτερη προσοχή το χειμώνα, από τις Ασημότρυπες και πάνω, γιατί υπάρχει κίνδυνος  χιονοστιβάδων.

Σημειώσεις.

(1). Η διαδρομή από την κόψη (α΄επιλογή), φέρει το όνομα του Λάκη Τυρνινή και η διαδρομή από το λούκι (β΄επιλογή), φέρει το όνομα του Στέργιου Χατζηγεωργίου, των Καβαλιωτών ορειβατών που σκοτώθηκαν στον ΄Ολυμπο τον Δεκέμβριο του 1976. Μια δεξιότερη κόψη φέρει το όνομα του Δημήτρη Μπουντόλα που σκοτώθηκε το 1985, επίσης από χιονοστιβάδα, στο Anapurna South, στην πρώτη Ελληνική αποστολή στα Ιμαλάια.

*Αν θέλουμε να ανεβούμε από την κόψη "Δημήτρης Μπουντόλας", ξεκινάμε με αφετηρία πάλι το εικονοστάσι, αλλά λίγα λεπτά μετά τις κροκάλες, μέσα στο πυκνό δάσος, αντί να συνεχίσουμε ακολουθώντας τα σημάδια, στρίβουμε στο μικρό μονοπατάκι που βλέπουμε στα δεξιά. Ακολουθεί δύσκολος ανήφορος 1,5 ώρας,  μέχρι να προσεγγίσουμε στο σημείο της κόψης όπου το μονοπάτι έχει χαθεί, και για να συνεχίσουμε χρειάζονται πλέον σκοινιά. Η κόψη προσφέρει φαρδιά πατάρια με πανοραμική θέα και η δυσκολία της είναι έως και  IY+  150μ. υψ.διαφ. Το δυσκολότερο κομμάτι είναι στο τέλος, όπου τα τελευταία μέτρα τα σκαρφαλώνουμε μέσα σ' ένα δίεδρο, που μας οδηγεί σε δασωμένο πλάτωμα. Μετά ακολουθούμε αριστερά ένα φαρδύ δασωμένο ζωνάρι που μας βγάζει στην κόψη   "Λάκης Τυρνινής" .   Η διαδρομή αυτή έγινε για πρώτη φορά από τους Δημήτρη Μπουντόλα, Αλέξανδρο Τσιλογεώργη, Δημήτρη Λιάτη και Θανάση Καψιτίδη, τον Ιούλιο του 1985.

Η διαδρομή από την κόψη (α΄επιλογή) παρουσιάζεται με κόκκινο χρώμα:

1Α. Το σημείο όπου αρχίζουν τα βράχινα μπλοκ της κόψης.

2Α. Η μικρή ευθεία όπου στο τέλος της πρέπει να τραβερσάρουμε αριστερά.

3Α. Η σπηλιά.

4Α. Το σημείο όπου μετά το ξέφωτο μπαίνουμε στο δάσος.

5. Το καταφύγιο "Στέργιος Χατζηγεωργίου".

Η διαδρομή από το λούκι (β΄επιλογή) παρουσιάζεται με πράσινο χρώμα:

1Β. Το σημείο όπου διασχίζουμε το ρέμα.

Χάρτης

Ο χάρτης παρουσιάζει τη διαδρομή από την κόψη της Νικήσιανης

Φωτογραφίες