Προσεγγίσαμε εύκολα το νομό Άρτας, χάρη στον αυτοκινητόδρομο της  Εγνατίας οδού και μέσω του φιδωτού επαρχιακού δρόμου στον “Κέδρο”. Ο “Κέδρος” είναι ένα πολύ καλά οργανωμένο δασικό χωριό σε υψόμετρο 1.000 μέτρων, με θέα τον εντυπωσιακό καταρράκτη του ομώνυμου γειτονικού χωριού, καθώς και το πανόραμα των κορυφογραμμών των Τζουμέρκων. Περάσαμε το βράδυ μας εκεί και νωρίς το πρωί κινηθήκαμε με τα αυτοκίνητα έως το ξωκλήσι του Προφήτη Ηλία. Το μέρος πανέμορφο, με βρύση για την προμήθεια νερού και κιόσκι απ’ όπου η θέα μερικών από τα χωριά που  συνθέτουν τα Τζουμερκοχώρια είναι απλόχερη. 

Από εδώ, πλέον, αρχίζει η σήμανση της διαδρομής. Γύρω μας χωράφια και παλιές ξερολιθιές. Ανηφορίζοντας συναντήσαμε το παλιό πέτρινο αρδευτικό αυλάκι που το ακολουθήσαμε. Σύντομα βρεθήκαμε κοντά σ’ ένα καταρράκτη (από τους δεκάδες που υπάρχουν στο βουνό). Το μονοπάτι μας στη συνέχεια απόκτησε κλίση και μετά από μικρή σάρα βγήκαμε στο χωματόδρομο κάτω από το καταφύγιο. Η τοποθεσία του καταφυγίου είναι ιδανική, όμως το τοπίο έχει υποβαθμιστεί αισθητικά. Η καταστροφή από την μπουλντόζα, που όργωσε το βουνό, είναι έντονα αισθητή. Αναγκαστικά διασχίσαμε πολλά σημεία του χωματόδρομου, άλλα καθαρά κι άλλα με χιονούρες και κατολισθήσεις που απαγορεύουν τη διέλευση οποιουδήποτε μέσου, ακόμα και των 4Χ4. Κτηνοτρόφοι, κυνηγοί, ορειβάτες, όλοι με τα πόδια, θα διασχίσουμε τελικά αυτόν τον ορεινό χωματόδρομο που ήταν η χαρά του εργολάβου. Η ομίχλη αυτή των σκέψεων όπως και η φυσική ομίχλη διαλύθηκαν στο μονοπάτι κάτω από την κορυφή. Οι χιονισμένοι ορεινοί όγκοι σε κάνουν να ξεχνάς. Η ανηφόρα, επίπονη προς το τέλος, σε δοκιμάζει. Βρεθήκαμε κάτω από την απότομη κόψη της κορυφής κι αποφασισμένοι ανεβήκαμε στο Καταφίδι με καλή διάθεση. Από την κορυφή τα μάτια όλων μας ρουφούσαν τη θέα των βουνών. Η ατμόσφαιρα ήταν αλπική. Κοντά οι επιβλητικές ορθοπλαγιές και στον ορίζοντα τα Άγραφα, η Κακαρδίτσα και πιο βαθιά η πόλη των Ιωαννίνων με την ομώνυμη λίμνη. Η μπόρα που πλησίαζε, όμως, μας έκανε να βιαζόμαστε να επιστρέψουμε γρήγορα στα χαμηλά. Το γνωστό τρέξιμο, προς αποφυγή των κεραυνών. Προλάβαμε να κατέβουμε σχετικά στεγνοί, πολύ πιο γρήγορα απ’ ότι υπολογίσαμε, και μούσκεμα στον ιδρώτα!
Την επόμενη μέρα το πρόγραμμα ήταν… υγρό στην κυριολεξία: Rafting στον Άραχθο! Η ενδυμασία neopren μας έκανε να ευθυμήσουμε, αφού βλέπαμε αποκλειστικά… τον απέναντί μας. Χωριστήκαμε σε δύο ομάδες, του “καλούς” και τους “κακούς” και φυσικά νικήσαμε εμείς, οι εξ ορισμού “καλοί”! Η ποτάμια διαδρομή μέχρι το τοξωτό γεφύρι της Πλάκας ήταν 9 χλμ. Μια στάση για βουτιά στον καταρράκτη του Κλίφτη, με την περιορισμένη γκιόλα και τη δυνατή ορμή, πρόσφερε αναζωογονητικό μασάζ σ’ όσους άντεξαν τη δύναμή του. Καθώς συνεχίζαμε αισθανόμασταν πως ο υδραυλικός του ποταμού έλειπε σε άδεια. Από παντού έσταζε! Μικροί καταρράκτες πάνω απ’ το κεφάλι μας πλημμύριζαν τη βάρκα. Πίδακες νερού σαν από σπασμένη σωλήνα, που ανάβλυζαν από τα πλαϊνά βράχια, μας ξεδιψούσαν.  Μικρές σπηλιές με παραπέτασμα από βρύα έσταζαν δημιουργώντας μια φανταστική κουρτίνα.  Ήταν ένα απολαυστικό rafting με άφθονο γέλιο.
Την τελευταία μέρα, όσοι είχαμε την άνεση του χρόνου, αποφασίσαμε μια επίσκεψη στη Μονή Κηπίνης, του νομού Ιωαννίνων πλέον. Το μοναστήρι κρέμεται κυριολεκτικά πάνω απ’ το δρόμο, καθώς είναι φωλιασμένο στους βράχους και κρυμμένο σε παραλλαγή ανάμεσά τους. Κάποιος ανύποπτος που δεν θα κοιτάξει ψηλά μπορεί και να το προσπεράσει χωρίς να το δει. Από εκεί συνεχίσαμε για το χωριό Καλαρρύτες με σκοπό να καταλήξουμε στο Συρράκο, διασχίζοντας το πεζοπορικό μονοπάτι που ενώνει αυτά τα δύο χωριά. Το Συρράκο και οι Καλαρρύτες είναι προστατευόμενοι παραδοσιακοί οικισμοί, με μια ιστορία χρόνων. Το μονοπάτι, που από τα χρόνια εκείνα έφερνε σ’ επαφή τους κατοίκους των δύο χωριών, κατηφορίζει από τους Καλαρρύτες στη ρεματιά με τα ερείπια του παλιού υδρόμυλου, πριν ανηφορίσει για το Συρράκο. Σε μερικά σημεία του είναι απόκρημνο κι έχεις πάντα τη θέα στο φαράγγι της περιοχής.
Οποιοσδήποτε ξεκινά από μια πόλη για να περπατήσει βουνό, διασχίσει ποτάμι και, τέλος, διαμείνει σε οικισμούς τόσο αμόλυντους…ηρεμεί. Εμείς ξεκουραστήκαμε, όσα χιλιόμετρα κι αν περπατήσαμε.