Η αντοχή και η διάρκεια. Η συνέπεια των γραφείων να κρατούν ανοιχτή πόρτα κι αναμμένο φως, κάθε Τρίτη και Πέμπτη, επί 20 ολόκληρα χρόνια. Η σταθερή διοικητική λειτουργία και η γνώση του αντικειμένου. Η ανέλιξη των δραστηριοτήτων και η διεύρυνση της προοπτικής. Το πέρασμα από τη σκιά στην αναγνωρισιμότητα και από την αφάνεια στην κοινωνική καταξίωση. Όλα τα παραπάνω οφείλονται σε πολλούς παράγοντες. Στην τύχη, τη σημασία τής οποίας θα ήταν εγωιστικό να αγνοήσουμε, μιας και πολλά πράγματα θα μπορούσαν να στραβώσουν, να βαρύνουν αρνητικά, να εκτρέψουν την πορεία, ν’ αντιστρέψουν τη διάθεση, ν’ αποδυναμώσουν το μεράκι, να οδηγήσουν στην αδράνεια που επιφέρει ο χρόνος και οι παροδικές απογοητεύσεις. Οφείλονται ακόμα και στην καλή υγεία όλων μας, άμποτε παντοτινή, που επέτρεψε την πλήρη διάθεση του προσφερόμενου δυναμικού.
Ούτε η τύχη, όμως, ούτε οι συμπτώσεις αρκούν αν δεν υπάρχουν οι στόχοι, τα οράματα και οι λίγοι ενδεχομένως, αλλά κατάλληλοι άνθρωποι, που θα τα υλοποιήσουν. Αυτοί που θα αναλάβουν, θα χειριστούν, θα φροντίσουν και θα διεκπεραιώσουν, προσφέροντας από τα αποθέματα του χρόνου και του ψυχικού τους περισσεύματος. Άνθρωποι δραστήριοι και χαρισματικοί, με την ατομικότητά τους διακριτικά τοποθετημένη μέσα στο σύνολο, και την προσωπική τους αξία γενναιόδωρα παρούσα στο συλλογικό.
Την ανάδειξή του σε ζωντανό κύτταρο της τοπικής κοινωνίας, ο ΕΟΣ Καβάλας, την οφείλει στις προσπάθειες αυτών των ανθρώπων, που δεν τα παράτησαν στην ανηφόρα, δεν επεδίωξαν προσωπικό όφελος, δεν διεκδίκησαν τα αντίδωρα των κόπων τους, δεν αξίωσαν την αντιπαροχή, αξιώθηκαν όμως πλουσιοπάροχα στη συνείδηση όσων τους περιέβαλαν. Προσπάθειες είκοσι πλέον χρόνων, που, βήμα- βήμα, οδήγησαν το σύλλογο από τους πρόποδες του ιδρυτικού του καταστατικού, σε κορυφή αρκετά ψηλή, έτσι ώστε να μπορεί ν’ ατενίζει τον ορίζοντα που περικλείει το παρελθόν κι επεκτείνει το μέλλον του.
Είναι όμορφο να μπορείς, ακόμα και χωρίς να σου το έχει κανείς διδάξει, να διακρίνεις το ουσιώδες μέσα στο ανούσιο. Να βρίσκεις τη θέση σου στην κορυφογραμμή που σβήνει στον ορίζοντα, στο νερό της ορεινής λίμνης που τρεμουλιάζει από το απογευματινό αεράκι, στ’ αστέρια που σε παρατηρούν όταν τα ατενίζεις από τις νυχτερινές κορυφές, στο χρώμα ή στο άρωμα του λουλουδιού που ανακόπτει το φορτωμένο σου βηματισμό. Δεν διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας η παρατήρηση πως αυτό που κουράζει δεν έχει να κάνει με τη δυσκολία του εκάστοτε πράγματος, αλλά με την ιδιάζουσα σχέση που διατηρείς μαζί του. Μια απλή καθημερινή και ανούσια συνήθεια μπορεί ν’ αποβεί εξαντλητικότερη από τη φορτωμένη κάλυψη μιας σεβαστής υψομετρικής διαφοράς. Δεν μπορεί αλλιώς να εξηγηθεί πως, για παράδειγμα, αναχωρείς, ήδη κουρασμένος, από την Καβάλα, και καταλήγεις μετά από επτά ώρες οδήγημα και οκτώ ώρες περπάτημα, να στήνεις το αντίσκηνό σου στις κορυφές της Τύμφης, αναζωογονημένος και ευτυχής, κάτω από την ασέληνη φωσφορούχα βραδιά.
Η ειλικρίνεια επιβάλει να ομολογήσουμε πως, λίγο πέρα από τις διακηρύξεις μας περί γενικότερης προσφοράς, ό,τι κάνουμε - όπως ακριβώς ό,τι ο καθένας μας κάνει - πρωταρχικά στοχεύει στη δικιά μας ευχαρίστηση. Το θέμα είναι ότι η ευχαρίστηση κάποιων ανθρώπων, σε αντίθεση με κάποιων άλλων, μπορεί να μεταδοθεί και να μοιραστεί μ’ όποιον ειλικρινά το θέλει. Τα νέα μέλη του συλλόγου κατανοούν πολύ καλά το παραπάνω νόημα.
Οι πρωτόγνωρα πολυπληθείς συμμετοχές στις ορειβατικές δραστηριότητες οφείλονται κυρίως στη νέα αντίληψη με την οποία καταρτίστηκε το πρόγραμμα, το οποίο προβλέπει μία ανά δεκαπέντε, αντί για μία εβδομαδιαίως, ανάβαση, επιτρέποντας έτσι την ενδιάμεση παύση και την ευκολότερη επιλογή. Παίρνει κάτι παραπάνω σε χρόνο για τις συνεννοήσεις, αλλά περιορίζει τη μοναξιά της ολιγομέλειας, χωρίς ωστόσο να εξαφανίζει τα πλεονεκτήματά της, όταν αυτή προκύπτει. Ενδιαμέσως, ομαλότερες διαδρομές και ευκολότερες εξορμήσεις, για τους ακόμα περισσότερους, αλλά μετριοπαθέστερους φίλους των φυσικών δραστηριοτήτων. Συγκερασμός ενδιαφερόντων, με όλους ικανοποιημένους, τι παραπάνω να ζητήσεις;
Μπορεί να εξυπηρετήσει περί τα είκοσι άτομα, λειτουργεί από τις αρχές του 97, κι έχει αρχίσει ν’ αποδίδει. Όχι σε χρήμα, ποτέ δεν τα πηγαίναμε καλά σ’ αυτόν τον τομέα, κι όσο να ‘ναι, δεδομένης της ανυπαρξίας επιχορηγήσεων, (εξαντλημένων από την απλόχερη διανομή τους σε έργα μηδαμινής αξίας και απόδοσης), το κόστος συντήρησης και λειτουργίας ενός οικήματος δεν καλύπτεται εύκολα. Αποδίδει, όμως, σε ψυχική απολαβή, όταν ξεκλειδώνεις την πόρτα του λαχανιασμένος από τη νυχτερινή σου διαδρομή, όταν σκαλίζεις τα ξύλα για να γίνουν κάρβουνα, όταν η μυρωδιά των ψημένων σε προτρέπει να παραβλέψεις, να δικαιολογήσεις, και να αποδεχτείς την επικείμενη γαστριμαργική ατασθαλία. Ανάμεσα στην καλή σου συντροφιά έχεις σχεδόν ξεχάσει πόσος κόπος καταβλήθηκε για να μετατραπούν αυτά τα εγκαταλειμμένα παραπήγματα του στρατού, (και, ενδιαμέσως, χειμαδιά ζώων), στο λειτουργικό αυτό χώρο, που συγκυρίες τον έφεραν να είναι ο μοναδικός του Παγγαίου, που το χειμώνα ο καπνός του ανεβαίνει συχνά από την καμινάδα. Αυτούς τους κόπους υπενθυμίζουν οι φωτογραφίες, αραδιασμένες σ’ ένα του τοίχο, που αποτυπώνουν τα στάδια μετατροπής, ανέγερσης, διαμόρφωσης, επιπρόσθετων και άλλων, ατέρμονων, συμπληρωματικών εργασιών.
Σου θυμίζουν και τους ανθρώπους, άλλους περισσότερο άλλους λιγότερο ειδικευμένους, ο καθένας τους στο μέτρο του δυνατού, με τα μανίκια ανασηκωμένα, τα οικοδομικά εργαλεία στο χέρι και τον ιδρώτα στο πρόσωπο, ν’ αλλάζουν τη μορφή και να μετατρέπουν το γκρέμισμα σε λειτουργικό κατάλυμα - άξιο παραλήπτη συγχαρητηρίων από τους εκπροσώπους του στρατού, που ευγενικά παραχώρησε τη χρήση των πάλαι ποτέ εδώ φυλακίων του. Ευχάριστο που οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι μπορούν σποραδικά ν’ απολαμβάνουν τους καρπούς των κόπων τους, και, μόλο που πάντα χρειάζεται να ξαναπιάνουν στα χέρια το φτυάρι, τον κασμά, το αλυσοπρίονο, μπορούν ωστόσο, κάποια βράδια του χειμώνα, να σηκώνουν ένα ποτήρι κρασί δίπλα στις φλόγες του τζακιού του.
Εικόνες από το παρελθόν
Στα είκοσι χρόνια δικαιούσαι να έχεις τέτοιο. Ένας μικρός τίτλος ανάμεσα σε άλλους, στα αριστερά της ιστοσελίδας, που παραπέμπει σε παλιές φωτογραφίες, παλιές εποχές και παλιές καταστάσεις. Στιγμές από το ξεκίνημα, από τα πρώτα βήματα, από τους δειλούς πειραματισμούς. Κάποιοι εικονιζόμενοι μπορεί και να έχουν ξεχάσει την ύπαρξη αυτών των φωτογραφιών, ίσως κι ο σύλλογος να έχει ξεχάσει τους ίδιους, μιας και το σημερινό ανθρώπινο δυναμικό απαρτίζεται, κατά το πλείστον, από άτομα που έχουν μόνιμα ενταχθεί τα δέκα με δεκαπέντε μετέπειτα χρόνια. Οι καινούργιες αφίξεις δεν τους γνωρίζουν, ούτε και μάλλον θα τους συναντήσουν ποτέ. Οι λίγοι σύγχρονοί τους αποδίδουν την τιμή ή αποδέχονται το κλείσιμο του κύκλου των πραγμάτων καταχωρώντας στη συνείδησή τους την απουσία, άλλοτε ως απώλεια κι άλλοτε ως αποδεκτό γεγονός. Θέμα προσωπικών εμπειριών και αξιολογήσεων. Δεν μπορείς ν’ αγνοήσεις το παρελθόν, μπορείς μόνο ν’ αλλάξεις τον τρόπο που το βλέπεις.
https://www.eoskavalas.gr/blog/item/938-20-%CF%87%CF%81%CF%8C%CE%BD%CE%B9%CE%B1-%CE%B5-%CE%BF-%CF%83-%CE%BA%CE%B1%CE%B2%CE%AC%CE%BB%CE%B1%CF%82#sigProIdf2414c71a3
Ξεκίνησε σαν προβληματισμός για το τι μέλλει γενέσθαι σε περίπτωση ορειβατικού ατυχήματος. Συζητήθηκε και αναλύθηκε η δυσκολία ανεύρεσης και διάσωσης μελών, σε σημεία που μόνο ορειβάτες μπορούν να πάνε. Αντιμετωπίστηκε ως αυτοπροστασία, σε εποχές που η αποτελεσματικότητα των κρατικών φορέων πόρρω απείχε των σημερινών δεδομένων. Συστάθηκε κατόπιν συλλογικής απόφασης. Απαρτίστηκε από ανθρώπους που, έκτοτε, επανειλημμένα απέδειξαν πως δεν αρκούνται στα λόγια. Έσπευσε γρήγορα και καθοριστικά σε περιπτώσεις ορειβατικών κι όχι μόνο ατυχημάτων. Αποτιμήθηκε, εκτιμήθηκε κι επισήμως τιμήθηκε, μόλο που δύσκολα θα βρείτε κάποιον πρωταγωνιστή της πρόθυμο να σας διηγηθεί τα κατορθώματά του. (Αν αυτό συμβεί μάλλον θα πρόκειται για άτομο που πέρασε ξυστά από δίπλα μας). Εξοπλίστηκε και συνεχίζει να εξοπλίζεται από πολιτεία και φορείς. Εκπαιδεύτηκε και συνεχίζει να εκπαιδεύεται. Εκπρόσωποί της παραβρίσκονται στις πανελλήνιες συναντήσεις, παρακολουθούν σεμινάρια κι ακολουθούν τις εξελίξεις σε τεχνικές μεθόδους και σύγχρονο υλικό. Τίποτα από όλα αυτά δεν θα είχε πρακτική αξία εαν πρωτίστως δεν υπήρχε μια μόνιμη ανοικτή γραμμή, έτοιμη ν’ ανταποκριθεί στο κάλεσμα. Περγαμηνές και προδιαγραφές δεν θα την καθιστούσαν πολύτιμη, εάν απουσίαζε η ικανότητα γρήγορης αντίδρασης και παρουσίας της, σε χρόνο που θα ζήλευαν και οι πιο εκπαιδευμένες μονάδες.
Εύχεται να είναι αχρείαστη, αλλά βασίζεται στην αρχή ότι το τηλέφωνο της επικοινωνίας μπορεί να χτυπήσει το επόμενο λεπτό.
Επανεμφανίστηκε με τη μορφή δυο πλούσιων και καλαίσθητων βιβλίων, αλλά το μέλι της έσταξε και σε ταπεινότερης υπόστασης - όχι όμως και σπουδαιότητας - υλικό. Το 04, το περιοδικό του συλλόγου, που αισίως έφτασε στο τέταρτο τεύχος του, δεν επεδίωξε τον τίτλο, δανείστηκε όμως αρκετά από τα ιδιώματα τής πριν από 13 χρόνια αρχής. Δεν είναι η ετικέτα που κάνει τη διαφορά, είναι η γλύκα που διατηρείται στο μέλι, ακόμα κι αν ξεχαστεί για λίγο καιρό στο ντουλάπι.
Από την εκδοτική ομάδα του ΕΟΣ, Το Μέλι των Γκρεμών, κυκλοφορούν:
1) Κυνηγοί του φωτός-Ανάβαση στον Άθω. Κείμενα ορειβατικών και λογοτεχνικών αναβάσεων. Ελένη Γαραντούδη, Γιώργος Κολώνης, Βασίλης Κυριλλίδης. Δημοτική βιβλιοθήκη Καβάλας, 1997.
2) Χρυσοφόρον Γης Ανάστημα. Το Παγγαίο των μύθων και της ιστορίας. Ελένη Γαραντούδη, Θεόδωρος Λυμπεράκης. Χορηγία οινοποιία Λαζαρίδη Ο.Β.Γ.Ε. Α.Ε. 1999.
3) Ημερολόγιο 2000. 10 χρόνια Ε.Ο.Σ. Καβάλας. Βασίλης Κυριλλίδης. Χορηγία Γιώργος Καμπουρίδης ‘Το Παραδοσιακό’ 1999.
4) Χρυσοφόρον Γης Ανάστημα. 2η ανανεωμένη έκδοση. Νομαρχιακή αυτοδιοίκηση Καβάλας, 2000
5) Παγγαίο, Πολύδωρον όρος. Συλλογικό. Ιστορία, αρχιτεκτονική, φύση του Παγγαίου. Πολιτιστικός σύλλογος Ελευθερούπολης, 2000.
6) Χρυσοφόρον Γης Ανάστημα. 3η έκδοση. Υπουργείο Μακεδονίας Θράκης, 2007.
7) Το Παγγαίο όρος σε λόγο πεζό. Ανθολογία ιστορικών και πεζογραφικών κειμένων για το Παγγαίο. Βασίλης Κυριλλίδης. Δημοτική Βιβλιοθήκη Καβάλας 2008
Άλλες εκδόσεις από τον ελληνικό Ορειβατικό Σύλλογο Καβάλας:
- Αναρριχητικός οδηγός Ηρακλείτσας. Αναρριχητικές διαδρομές της Ηρακλείτσας. Αλέξανδρος Τσιλογεώργης. Νομαρχιακή επιτροπή τουριστικής προβολής Καβάλας, 1997
- 04. Περιοδική έκδοση του Ε.Ο.Σ., τέσσερα τεύχη.
- Χάρτης περιαστικού δάσους Καβάλας. Καταγραφή και χαρτογράφηση των διαδρομών του περιαστικού δάσους. Θανάσης Δασκαλούδης, Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Καβάλας, 2008
Υπάρχουν λόγοι που δεν υπαγορεύονται ρητά, βρίσκουν όμως αυτόβουλη εφαρμογή και αποθαρρύνουν την ανάδειξη του ενός μέσα στο συλλογικό αποτέλεσμα. Ούτε εμάς τους ίδιους μας ενδιαφέρει να θυμόμαστε πια πέτρα κουβαλήσαμε και σε ποιο σημείο του συνολικού οικοδομήματος την αποθέσαμε. Σπίθες φωτίζουν κατά καιρούς περιστατικά μνήμης, σβήνουν όμως ξανά, αφήνοντας μόνο μια γενικότερη αίσθηση συντροφικής και ομαδικής συνεργασίας. Σε ορισμένες, όμως, περιπτώσεις ίσως είναι καλό να τονίζεται η συνεισφορά κάποιου, ο οποίος ανέλαβε προσωπικά κι έφερε εξ ολοκλήρου σε πέρας, έναν σημαντικό τομέα. Από την άλλη μεριά, παραμένει δύσκολο κάτι τέτοιο, εάν ο ίδιος δεν επιθυμεί το διαχωρισμό του από τη γενικότερη συνεισφορά. Πόσο μάλλον όταν, σε κάθε σχεδόν τμήμα του συλλόγου, υπάρχουν άτομα τα οποία σήκωσαν εμφανώς περισσότερο βάρος, παραμένουν όμως παρόμοια προσηλωμένα στην αρχή, σύμφωνα με την οποία η ευρύχωρη διάθεση υπερτερεί της ακριβοδίκαιης κατανομής περγαμηνών.Με λιγότερο ή περισσότερο τονισμένη την προσφορά του Θανάση Δασκαλούδη, η ιστοσελίδα του συλλόγου λειτουργεί χάρη στις ατέλειωτες ώρες της προσωπικής του προσπάθειας και φέρνει τον Ε.Ο.Σ. στη γραμμή της νέας εποχής. Κι όσοι την επισκέπτονται, ιδίως οι γνώστες του αντικειμένου, αναγνωρίζουν σ’ αυτήν όχι μόνο μια συνηθισμένη ηλεκτρονική παρουσία, αλλά μια υποδειγματική, πλούσια και διαρκώς ενημερωμένη ψηφιακή εστία, το κόστος της οποίας θα ξέφευγε κατά πολύ των δυνατοτήτων, ακόμα και περισσότερο κραταιών του Ε.Ο.Σ. Καβάλας ταμείων. Βρίσκεται στη διάθεση του κάθε επισκέπτη, κι επιβάλει, ακόμα και στις πιο σθεναρές αναστολές των οπαδών της χαρτικής σχολής, την αποδοχή του καινούργιου.
Κι αν έπρεπε να συγκρατήσω μια και μόνη στιγμή του πενθημέρου, θα επέλεγα την παρακάτω: παραδίδοντας το διαφημιστικό υλικό στα χέρια ενός γνωστού που είχα καιρό να δω, και προσπαθώντας να τον πείσω για μια πρώτη του επαφή με την ορεινή ομορφιά μέσω του συλλόγου μας, βρέθηκα αποδέκτης λόγων, που δεν θυμάμαι επακριβώς, μπορώ όμως πολύ καλά ν’ αποδώσω το περιεχόμενό τους. “Το ξέρω πως είναι όμορφα τα βουνά, αλλά έχω ακούσει πως μαζί σας τα βουνά είναι καλύτερα. Είστε η πιο καλή παρέα. Ένας για όλους, κι όλοι για έναν”.
